n
JE TEBLEiDNE.
SJ UkWi 81 8
No. 64.
Zaterdag I o November 1902.
!8e Jaar^.
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zee ii wscb - V I aa n d eren.
F. OIELEMAN,
Bnitenland.
F E UI li I, H T Jt.
coutn
Dit Blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
per 3 Maanden
50 centfranco per post 60 cent
voor België 70 cent. Afzonderl. numm. 5 ct.
DRUKKER UITGEVER
AXEL.
Ad ver tent iën van 1 tot 4 regels 25 oent
voor eiken regel meer 5 cent. Groote letters worden
naar plaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal
Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk
tot Dinsdag- en Vrijdagnamiddag TWEE nren.
De reis van den Duitscben Keizer naar
Engeland is wel zooveel bijzonders niet
maar we mogen er toch wel wat van
hooien. De komst in Engeland begon
met een wapenschouwing over h6t Kei
zerlijk regiment der Koninklijke Dragon
ders.
Het moet grappig geweest zijn de klei
ne Roberts op een groot paard te zien
stijgen. De Duitsche Keizer beeft een
tamelijke lengte en houdt zich als Pruis
natuurlijk zoo recht als een kaars. Het
was dus voor lord Roberts, de opperbe
velhebber van het Engelsche leger, die
maar klein van stuk is, nog al lastig om
naast den Keizer naar de parade te rijden.
De zoogenaamde held van Zuid Afrika
bedacht er echter een middeltje ophg
zou een der grootste paarden nemen dan
viel het onderscheid niet zoo in het oog,
zou men kunnen zeggen. Zoo was het
dan dus mogelgk het gesprek te paard
gaande te boudeD. Niet kwaad bedacht
maar er was wat vergeten bij de here
kening.
Toen de kleine Roberts voor het groote
paard stond, deed bij met zgu korte bee-
nen tot tweemaal toe een vergeefsche
poging om in den stijgbeugel te komen
hij viel bijna en het werd een pijnlijk
oogenblik voor de omstanders om niet
te lachen. Aan een der omstanders gaf
Roberts zrjn maarschalksstaf om dien
even vast te houden hij zou het nu met
twee handen probeereD, en ja wel, het
was een heele hijsch, maar het lukte eu
de opperbevelhebber kwam in het zadel
terecht. Men meent gezien te hebben
En terwijl de dienstboden zich spijtig
'srwijderden, greep hij het handgewricht
'an den kranke, veeleer met de beweging
'an een vriend dan van een arts, en zon
der den schijn te hebben zulks te doen,
'oelde hij hem den pols. Deze was flauw
onregalmatig, ongelgk.
Welnu.* zeide hg, »wat beteekent
dat alles
Want dit was zijn manier om vriend
schappelijk zijn patiënten te beknorren,
als of alles hun eigen schuld was.
Zich vervolgens tot Helena wendend,
'roeg hij wat er gebeurd en hoe deze
krisis ontstaan was; maar zij kon hem
«echts onvolkomen inlichting geven.
Toen onderzocht hjj het hart van den
zieke.
Inmiddels had mijnheer Margueritte
Wn zekere verlichting gevoeld, en daar
Jij iets ruimer begon te ademen, maakte
ide geneesheer hiervaD gebruik om hem
'enige vragen t,e doen.
'Is u dat overkomen zonder eenige
inbare oorzaak, of hebt ge een befti-
W aandoening^gebad
>Een geweldigen toorn.*
Maar deze weinige woorden schenen
dat de vlugge Wilhelm hartelijk vermaak
schepte in het avontuur van Roberts en
onder zijn snor zooveel lachte als met
de deftigheid van zulk een plechtigheid
was overeen te brengen. Het was bij
de parade een hondenweer, zoodat het ge
scbiedeoisje spoedig vergeten was.
Wind en regen maakten dat militaire
feest allesbehalve tot een pretje, maar
militairen zija niet gewoon zich aan het
weer te storen. De toespraak van Z. M
tot zijn regiment was allerhartelijkst.
De houding van den Kbizer tegenover
Engeland in den Zuid-Afrikaanscheu oor
log zou doen verwachten, dat ei in de
Eogelsche pers een groote galm was van
verwelkoming. Dit is echter niet het ge
val. Reeds eenige dagen geleden begon
de krantentoon in de Eogelscbe bladen
ie.twat koel te worden en werd er gezin
speeld op eenige dingen, waaruit kOD
worden opgemaakt, dat de Keizer niet
gezind was, om in alles naar de Engel
sche pijpen te dansen.
De „Staudard" maakt het nog gekker.
Dit blad tracht den Keizer te overreden
een bondgenootschap aan te gaan met
Engeland, want Duitscbland zal dat noo-
dig hebben, wanneer het in de klem komt
tusschen Frankrgk en Rusland, terwijl
Engeland geen bondgenoot noodig heeft.
Wat zal de Keizer hiervan zeggen, zal
hij lachen of boos worden
De Zuid-Afrikaanscbe oorlog heeft be
wezen, dat het Engelsche leger vergele
ken met de troepen van het vasteland
niets waard is. Wel heeft John Buil veel
gro te schepen, maar zoolang de techno
logie geen middel heeft uitgevonden om
hem met een nieuwe krisis te bedreigen.
•Spreek niet,* zei de arts, »zulks zou
aamborstigheid, zelfs onmacht kunnen ver
oorzaken, wat vermeden moet worden
Mejuffrouw uw dochter zal voor u ant
wooi den.*
En andermaal ondervroeg hij Helena,
niet over hetgeen dezen dag gebeurd was,
maai over den vroegeren gezondheidstoe
stand van haar vader.
Is 't de eerste maal dat uw vader
zulk een toeval heeft?*
Mijnbeer Margueritte maakte een be
vestigend teeken met de hand.
»Heelt hij geen aanvallen van jicht of
heumatiek gehad?*
»Rheumatiek,« zei mijnheer Margueritte
Eu Helena vulde de inlichting van
haar vader aan door te zeggen wat zij wist.
»Goed«, zei de geneesheer.
Eq een gerust voorkomen aannemend
«'tzal niets te beduiden hebben; in wei
nige dagen zult ge heisleld zijn.*
De angst van Helena was zoo hevig ge
weest dat, toen zg die woorden hooide,
haar zenuwen zich ontspanden en hare
oogen vochtig werden.
Maar u moet zich zorgvuldig in acht
nemen,* hernam de geneesheer, »een vol
strekte rust en kalmte en bet vei wijderd
houden van alle aandoeningen. Om te
beginnen moet u te bed gaan, en ik zal
u een zeer eenvoudige behandeling voor
schrijven: melkkost, aftreksel van vinger-
hoedkruid, een weinig koffie. Ais u zich
die dingen op rollen te zetten en door
het land te vervoeren, heeft men er niet
veel aan in vele gevallen. Maar met de
machtige Engelsche vloot en het uitne
mende Duitsche leger zou men iu Euro
pa ongeveer kunnen doen wat mea wil
de. Wanneer Eogeland het nu zoover
kon brengen Duitschland te bewegen voor
hem de kastanjes bij voorkomende gele
genheid uit het vuur te haleo, dan was
men aan de Theems voor goed geborgen
en bleef de Engelsche traditie ongerept.
Inderdaad nog zoo kwaad niet, - indien
niet nu en daD bleek, dat Wilhelm zich
niet zoo gemakkelijk laat beet nemen.
Overigens, de Keizer is wel zijn eigen
Minister van Buitenlandsche Zaken, zoo
als Bismarck zei, maai als er politiek
verhandeld moet worden, neemt hij ge
woonlijk zijn Rijkskanselier meteen paar
secretarissen mede. De Engelsche Mi
nislers inogen terstond bur, opwachting
gemaakt hebben hg Z. M., men kan voor
alsnog niets anders in die reis zien dan
een familiebezoek. Oom is na zjjn ge
vaarlijke operatie nog niet door neef per-
soonlgk gefeliciteerd.
Bjj een lezing van het voorstel voor
een leening tot schadevergoeding voor
oorlogsverliezen hebben enkele Afrikaan-
der-leden mededeelingen gedaan over han
delingen der militaire overheid bij 't op-
kommandeeren van paarden. Theron ver
telde van zijn district De militairen na
men eerst meer dan 2000 paarden tegen
12 pd. 10 s. per stuk. Het district ver
loor tusschen De 25.000 en 30.000 pd.
Met tranen in de oogen, maar toch gewil
lig, bracht men de paaiden in. Toen
werden alle paarden ouder dan 12 maan-
biernaar regelt, zal alles goed gaan..
En hij zorgde dat de kranke op een
stoei, zonder geweldige schokken, naar
zijn kamer werd gedragen; vei volgens
legde men hem met dezelfde behoedzaam
beid in bet bed.
Maar hoe groot deze voorzorgen ook
wareh had mijnheer Margueritte een
nieuwen aanval van benauwdheid, die
door een onmacht gevolgd werd.
Maar nu gevoelde Helena niet den
zelfden angst, De arts was aanwezig
om het noodzakelijke te doenhij had
immers gezegd dat het niets te beteeke-
nen had. Maar haar vader kon niet in
gevaar zijn; immers weinige uren vroe-
gei was hij nog zoo welvarend, zoo kloek
geweest.
Ook deze aanval bedaarde zooals de
eerste bedaard was.
»'t Is de vermoeidheid van het te bed
leggen,* zei docter Grauz; „als de rust
gekeerd is, zal er niets meer te vrepzen
zUn
Het scheen Helena dat de docter deze
woorden tot haar vader en niet tot haar
ichtte.
In den loop van den avond kom ik
terog,* zei de arts.
En zonder dat mijnheer Margueritte
het kon zien, gaf hij Helena een wenk,
die beleekende«begeleid mg, ik moet
u spreken.*
Ofscboou zij dezen wenk gezien en be
grepen bad, bewoog zg zich niet toen
den genomen en in de concentriekampen
geplaatst. Tusschen Britstown en De
Aar werden 280 van die paaiden doodge
schoten door de drijvers. Later werden
alle paarden, ook de veulens van zes
maanden, genomen. Diegene, die niet
van de plaatsen konden worden vervoerd,
werden vooi de oogen der eigenaars dood
geschoten. Dit voelden de eigenaais erg.
/an de paarden, die in de kampen ge
plaatst werden, gebruikte meo sommige
voor remonte en de meeste andere wer
den mishandeld en stierven aan gebrek
aan voedsel. Vele paarden werden geno
men tegen ongeveer 20 en later aan an
dere officieren of vrienden tegen 40 pd.
verkocht. Nabij Richmond Road woonde
een man, die een paar paarden van wij
len ,den heer Van Wijk voor 200 p. ge
tocht had. De militaireD namen zijn paar
paarden, zonden ze naar Johannesburg,
verkochten ze daar voor 275 p. en bodeu
hem er slechts 40 p. voor aan. Die heer
had tot nog toe niets ontvangen en 40
pd. was niet de waarde.
Op een vergadering van den Beier-
schen boerenbond heeft een der leiders
van dien bond, Anton Memminger, dur
ven vei klaren dat keizer Wilhelm de
meest gehate man In Duitschland was.
Toen daarop de agrariër Hahn als protest
tegen die woorden voorstelde een donde
rend »Hoch« op den keizer uit de bren
gen, hieven de meeste boeren, zwijgend
meeste boeren zitten.
Het zal dien M wel een goed poosje
blommen kosten. En na afloop daarvan
zijn hij en de andere boeren natuurlijk
tot bewonderaars van Wilhelm bekeerd
mijnheer Graux heenging want door hem
te volgen zou zij haar vader zeker vei-
ontrust hebben.
Maar de geneesheer was nauwelijks op
de trap toen zg naar de deur snelde,
zeggende
»Ik heb vergeten mijnheer Graux te
vragen hoe 'net vingerboedkruid getrokken
moet worden.*
En zij verliet Ie kamer. Toen de ge
neesheer beneden was, voegde zij zich
bg hem
»Hebt ge mij iets te zeggen vroeg zij.
Hij greep hare hand.
•Ge ziit een moedig meisje, niet waar,
mijn kind vroeg hg.
Zg beefde van liet hoofd tot de voeten
en baar adem stokte.
Mijn God!* stamelde zg.
t Is gevaailgk,* hernam de genees
heer, »zeer gevaarlijk!*
Zij wankelde en ieunde machteloos met
den rug tegen den wandde geneesheer
ondersteunde haar.
Nu, nu,* zoide hg, wilt ge onmachtig
worden ge zijt dan geen moedig meisje
Ik weet niet,* stamelde zij; »ge zei
dot dat er niets te vieezen was
•Uw vader moest gerustgesteld wor
den.*
Maar hij is immers niet verloren
nep zij snikkend.
Bepaald verloren, volstrekt niet; we
kunnen hem ledden. E.i do wanhoop der
jong .dochter ziende, voegde by er bij
