No. 1244.
Woensdag 3 Augustus 1898.
I4e Jaarg.
Nieuws- e ii Advertentieblad
voor Zeeuwse li-Vlaanderen
F. DIELEMAN,
AXEL.
Uitsluitend voor de Abonné's Y/d blad.
SiBlHIPÜiï
Buitenland.
6» FEUILLETON.
DE iüRGERS VAN PARIJS.
Dit Blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
per 3 Maanden
50 cent; franco per post 60 cent
voor België 80 cent. Afzonderl. numm. 5 ct.
DRUKKER UITGEVER
Advertentien van 1 tot 4 regels 25 oent
voor eiken regel meer 5 cent. Groote letters wordeï
naar nlaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal
Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk
tot Dinsdag- en Vrijdagnamiddag TWEE uren.
Mot bet oog op het aanstaande Kronings
feest, heeft de Uitgever van dit Blad het
in bel belang van zijn lezers wenscbelijk
geacht een
voor zijne abounds verkrijgbaar te stellen.
Deze plaat is zeer mooi afgewerkt en
heeft eene afmeting van 63 bij 78 c. M.
In het midden der plaat bevindt zich
het zoer gelijkend Portret van H.M. de
Koningin, met den Kroningsmautel om
hangen en met de eene hand rustende
op de Grondwet, terwijl daar naast de
Kroon is nedergelegd. Boven aan de plaat
bevinden zich de Portretten van H.H.M.M.
Koning Willem I en Willem II, van on
deren de Portretten van H.H.M.M. Koning
Willem III en Koningin Emma. Tusschen
bbide laatste Portretten bevindt zich de
Nieuwe Kerk van binnen gezien, waar
H. M. gekroond wordt.
Tegen afgifte van achterstaande Bon
kan men aan ons Bureau deze Plaat voot
den prijs van f 0,30 bekomen. Voor buiten
■ie stad is de prijs met het oog op de
emballage en franceerkosten t 0,35.
In Spaanschgezinde kringen is men
zeer verstoord, dat het antwoord van
Mac Kinley zoo lang uitblijft. Men ziet
daarin een streek, met het doel onder de
hand Porto Rico en Manilla te veroveren.
't Komt ons wel wat aanmatigend
voor, dat Amerika gedrongen zou zijn het
zwaard in de schede te steken, zoodra
En nu is hij gerust gesteld.
De vader van zijne echtgenoote heeft
zich niet verraden en heeft hem ook niet
verraden.
Toen de verdediger van Blanchard van
een valstrik gesproken had van een dubbel
verschijnend persoon van zijn kliënt, had
Lorenz een oogsnblik gesidderd. Maar
niemand had deze »pbrase" ernstig opge
vatzij was te onwaarschijnlijk.
Nu wacht Lorenz slechts op het vonnis.
Als Blanchard veroordeelt wordt, is hij
De processen, waarbij herziening plaats
heelt, zijn zeldzaam.
En Jagon?
Als hij vrijgesproken wordt, vervalt
Lorenz weer geheel en al in zijne macht
hij wordt zijn schepsel, zijn werktuig,
zijn slaaf. Hij moet hem gehoorzamen
om niet bekend gemaakt te worden.
Zelfs wanneer Jagen tot de galeien
verwezen wordt, voelt Lorenz hem noch
tans altijd achter zich, hem bewakend,
beheerschend en verschrikkend.
Maar als hij ter dood veroordeelt wordt
Dan is Lorenz vrij 1 Dan heeft hij niets
meer te vreezen en de geheeie toekomst
behoort hern.
Spanje maar een woord van vrede doet
hooren.
De Spaansche pers schijnt te berusten
in den afstand van Cuba en van Porto -
Rico, mits geen oorlogsschadevergoeding
worde verlangd, en de Spaansche souve-
reiniteit over de Philippijnen gehandhaafd
blijve.
In het leger van Santiago liggen 3770
man ziek aan koorts enz. Daaronder zijn
slechts weinig gevallen van gele koorts,
welke niet in hoogen graad woedt.
Generaal Schafter kreeg bevel zijn leger
zoo spoedig doenlijk terug te zenden.
Stanhope, de correspondent van de
N.-Y, Herald te Madrid, vooral bekend
door de proefnemingen, welke hij te Ham
burg tijdens de cholera epidemie nam, zal
uit Spanje worden gezet. Men zegt dat
hij zich als Engelschman op den Britschen
gezant zal beroepen.
Eindelijk zijn de door het Amerikaansche
kabinet te stellen vredesvoorwaarden be
kend. Zij komen overeen met wat reeds
gemeld wasafstand van Porto Rico,
eenige kleinere eilanden en van een
kolenstation op de Philippijnen, met ruim
te tot den bouw van een Amerikaansche
stad onafhankelijk verklaring van Cuba.
Er wordt geen oorlogskosten berekend,
maar de koloniale schulden blijven voor
rekening van Spanje. Eveneens worden
de met 1 Januari ingevoerde handelsre
gelingen tusschen Spanje en de koloniën
niet erkend.
De stad Ponce, op de Zuidkust van
Porto Rico, is door de Spanjaarden ver
latenZij lieten zelfs hun wapens en een
aantal zieken achter. De troepen con -
centreeren zich te San Juan, maar zullen
Wenscht hij den veroordeelt ter dood
Mijb God hij is de leerling van Simonnet
en zegt>Een leven meer of minder
maakt niets uit."
De gezwoienen beiaadslagen langer dan
een uur. Zij zijn het niet eons.
Het publiek wordt angstig, nieuwsgierig
en trillend door de onzekerheid.
Eindelijk treden de gezworenen weer
binnen, maar stil en plechtig. Innerlijk
een weinig verward, hunne zaak niet ge-
beei zeker, ja onzeker, of zij de publieke
opinie voor zicb zouden hebben.
Het gerechtshof volgt bem op den voet.
De voorzitter der gezworenen gaat op
staan en zegt met eene eenigszins onzekere
stem
Op mijn eer en geweten, voor God er.
de menschen luidt de uitspraak der ge
zworep aldus
Wat Jagon betreft
»Op de eerste vraagJa, de beschul
digde is schuldig.
»Op de tweede vraag Ja de beschul
digde is schuldig.
Eene rilling liep door de zaal. Geene
verzachtende omstandigheden waren toe
gepast. Jagon was dus ter dood ver
oordeeld.
De voorzitter ging aldus 7erder
»Wat Joseph Blanchard betreft
»Op de eerste vraag Ja, de beschul
digde is schuldig.
»Op de tweede vraag Ja, de beschul
digde is schuldig.
het daar niet kunnen uithouden, wjjl zij
onvoldoende bewapend zijn.
De Amerikanen maken vele schepen
en wel 70 lichters buit.
De gezondheidstoestand der expeditie
laat niets te wenschen. De ontvangst
door de bevolking is zeer hartelijk, en
men toont blijde te zijn met de verdrij
ving der Spanjaarden.
De laatste der voor Porto-Rico bestemde
troepen zijn Vrijdag van Newport News
vertrokken.
In d,en gemeenteraad van Luik heeft
een heftig debat plaats gehad over de ver
evening van een ciediet wegens de kosten
van ontvangst van prins Albert. De
cocialist Demblon beweerde dat het bezoek
van burger Albert van Coburg" een
verkiezingmanoeuvre was geweest. Men
protesteerde luide en toen Demblon ddarop
voortging, werd het debat gesloten. Er
zijn tot heden aan de Fransche regeering
reeds vier interpellaties over de Dreyfuss
zaak medegedeeld, welke na de weder
bijeenkomst der Kamer in October zullen
worden ingediend.
In de zaak-Picquart schijnt het hoofd
punt de vraag op Picquart tijdens hij in
Afrika was, in relatie stond met Schreurer
Kestner. De oppasser van den kolonel
beweert dat hij in het begin van 1897
voor Picquart brieven op de post bracht
aan Scheurer-Kestnei geadresseerd.
Picquart ontkent dit Scheurer-Kestner,
die in Zwitserland vertoeft, zal dooreen
rechterlijke commissie worden gehoord.
De stukken betreffende de cassatie van
het proces Zola zijn eerst Donderdag bij
het hof van cassatie ontvangen.
Dat de hoogleeraar Couat, die zoo leed
Maar de gezworenen erkennen allen
dat op den beklaagde verzachtende om
standigheden moeten worden toegepast."
Ditmaal ademde men diep. Da geheeie
zaal had sympathie voor den armen Blan
chard. Al was hij ook schuldig, hij ver
diende den dood toch niet.
Eindelijk zeidb de voorzitter:
»Wat Sophie Blanchard aanbelangt
»Op de eerste vraag Neen de beschul
digde is niet schuldig.
»Op de tweede vraag Neen de beschul
digde is niet schuldig.
Iedereen applaudisseerdede president
moest stilte bevelen.
Toen werd juffrouw Blanchard, als vrij-
gesprokene. eerst binnengevoerd.
Men las haar het oordeel der gezworenen
voor, en de president gaf bevel, haar in
vrijheid te stellen.
Zij was daarover niet verheugd. Zij
zonk op hare bank neder, waaraan zij
zich vastklemde, toen men haar uit de
zaal leiden wille.
De ongelukkige vrouw wilde haren
echtgenoot wederzieo, en zijnlot vernemen.
Wat bekommerde zij zich om het hare?
Op een teeken van den president ver
gunde men haar, tó blijven.
Jagon en Blanchard werden binnengeleid.
Het vonnis werd bun voorgelezen.
Nadat de laatste vragen en formaliteiten
gedaan waren, ging6U de rechters opstaan
zonder zich te vei wqderen, en beraad
slaagden een oogenblik.
onder de schande zijns lands en onder
de verkrachting van het recht, moest
aarzelen dat openlijk uit te spreken, is
een treurig teeken van de geheeie afwe
zigheid van vrijheid in de republiek. En
toch was, de vrees van Couat niet over
dreven. Men zal zich herinneren noe het
met Grimaux is gegaan. Maar het kabi
net—Brisson, dat sedert optrad, heeft ge-
tooüd met al zijn radicalisme geen haar
beter te zijn, Stapfer, die in het openbaar
melding maakte van het geheime lijden
van Couat, is voor een halfjaar geschorst,
op voordracht van den radicalen leider
Leon Bourgeois Daar deze des middags
de prijsuitdeeling van de Sorbonne moest
bijwonen, werd de openbaarmaking van
het besluit een dag verdaagd.
De Temps weigert het bericht te ge-
looven als in strijd met het karakter van
Bourgeois. Het blad wijst erop dat Stapfer
blijkens den brief van Couat aan Trarieux
niets te veel heeft gezegd over de ge
voelens van den overledene.
Professor Drutheim, een collega van
Stapfer, spreekt in de bladen tegen dat
de faculteit zich door een deputatie bij
den generaal over de woorden van Stapfer
heeft doen verontschuldigen en sluit zich,
ook namens anderen, bij Stapfer aan.
Engelsche bladen deelen mede, dat Zola
daar te lande vertoeft, en tevens den
naam waaronder hij zijn correspondentie
ontvangt, dien van Pascal. De officieels
postbrieven in Frankrijk kunnen met deze
journalistieke onbescheidenheid hun voor
deel doen.
Hij zou gelogeerd hebben in het Gros
venor Hotel. Zaterdag is hij vertrokken
zonder zjjn adres achter te laten. Het
Toen gingen zij weder zitten, en de
president, nadat hij den letterlijken zin
der wet voorgelezen had, sprak
»Jagon is ter dood veroordeelt."
Jagon hoorde dit vonnis aan, alsof het
hem volstrekt niet aanging. Hij liet zijne
oogen rnstig over de zaal weideD, tot
voorbij Lorenz, die een treurig en smarte
lijk gelaat poogde te nemen.
Joseph Blanchard werd veroordeeld tot
levenslange dwangarbeid.
De arme vrouw zonk in elkaar en zeide
»altijd de gevangenis, de galeien, en geen
dood Arme man O mijn arme
arme manGij martelaar, gij marte
laar
Dit tooneel, deze woorden m aakten een
diepen indruk op het publiek.
De gezwoienen zagen elkaar aan; zij
badden een gevoel, alsof zij zich vergist
hadden.
De president moest bevelen, de vrouw
van haren echtgenoot, de vrijgelatene van
den veroordeelde te scheiden.
Maar dat was zoo gemakkelijk niet.
De ongelukkige klemde zich aan haren
echtgenoot vastzij wilde zich niet van
hem laten scheiden men moest haar met
geweld uit zijne armen rukken.
HOOFDSTUK XLVII.
Op het spoor van het wild.
Terwijl de opgewekte menigte door
alle uitgangen stroomde waren de ge«
