8'' Jaarg.
Zaterdag 15 October 1892.
Nieuws- en Advertentieblad
voor Z e e u wsc h - V I aa n d e re li.
F. DIELEMAM,
AXEL.
Buitenland.
4 FEUILLETON.
HET PORTRET.
AXELSCHE
COURANT.
Dit Blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond.
ABONNEMENTSPRIJS:
per 3 Maanden
50 centfranco per post 60 cent
voor België 80 cent. Afzonderl. numin. 5 ct.
DRUKKER - UITGEVER
Advertentiën van 1 tot 4 regels 25 cent
voor eiken regel meer 5 cent. Groote letters worden
naar plaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal.
Advertentiën worden franco ingewacht, uiterljjk
tot Dinsdag- en Vrijdagnamiddag TWEE uren.
Het prachtigste gedeelte der Weimar-
sche feestenbij gelegenheid van de
gouden bruilolt van het groothertogelijk
echtpaar, was wel de groote optocht,
welke Zondag na afloop der godsdienst
oefening gebonden werd.
De particuliere correspondent van de
N. Rott. Grt. seint hieromtrent aan dat
blad volgende
Ongeveer een uur later begon het
glanspunt van de geheele feestweek, na
melijk de groote artistieke optocht, die
gelukkig, al was het koud, door droog
weder werd begunstigd. Tot nog toe
had ik zulk een luisterrijken optocht in
Duitschland nog niet gezien. Eemge
duizenden personen namen deel er aan,
en het schouwspel, hetwelk het geheel
met een zestigtal feestwagens opleverde,
woorden zijn te zwak om het naar waar
de te beschrijven. Niet slechts had het
geheele land er toe bijgedragen door in
zameling van gelden en het maken van
feestwagens, maar honderden boerenjon
gens en meisjes in de meest oorspron
kelijke costumes hunner nog altoos ge
bruikelijke kleurenrijke kleederdracht
waren van verre en nabij gekomen om
als levende stoflage mede te werken
zoodat het geeDe maskerade werd, maar
een echt volksfeestvertoon met de ka
rakteristieke typen uit de volle wer-
kelijheid.
Ik heb reeds vroeger vermeld, dat de
stoet in vijf historische groepen was ver
deeld. De eerste daarvan was eene voor
stelling uit den Wartburg-tijd, waarin de
Thuringer landgraven als voorvadeien
van den tegenwoordigen vorst van Wei-
NOVELLE VAN
°TT° GRJ N D T.
Met opzet had Elvira het beroep van
den arts op het tapijt gebracht.Rein
wald echter vermeed halsstarrig van zijn
eigen persoon en van zijne plannen in de
toekomst te spreken hij schilderde veel
meer den invloed, dien mijnheer v. Inger-
niann aar. de hoogeschool te Dorpat uit
geoefend had, hetgeen het jonge meisje
tot nog toe slechts geheel oppervlakkig
was bekeud geweest, evenals zij nn ook
voor het eerst hoorde, dat de staatsraad
eigenlijk den titel van „Zijne Excellentie
voerde, doch zich in Duitschland niet zoo
liet noemen, daar hij verre verheven was
boven dien zucht om titels te voeren, en
ook meende, dat er zooveel Excellence's
waren, die volstrekt nog geene uitmunten
de mannen waien. Dan ging de vertel
ler over op andere beroemdheden op ge
neeskundig gebied, die hij met den staats
raad, maar meest ..tot diens voordeel, ver
geleek. Zoo werd Elvira overgebracht
in eene voor haar geheel nieuwe wereld
en zij verborg bare opgewekte belangstel
ling niet. Toen eindelijk het gesprek op
de ontleedkunde kwam, zette Reinvsald
haar uiteen, hoe gewichtig de studie vau
mar het beroemde op eene rots gebouwde
kasteel Wartburg bewoonden, in welks
nabijheid eene hoogte nog den naam van
Adeïs'Acker draagt. De sage vei haalt
namelijk, dat een der stamheeren van
het geslacht onbekend op de jacht in
eene smederij kwam; alwaar de smid
bij eiken hamerslag als in verzuchting
uitriep Landgraf werde hartOp de
vraag van zijn verbaasden gast wat dit
moest beteekenen, antwoordde de smid
met een verhaal hoe geducht de boeren
door den adel werden gevild, en daarop
liet de verontwaardigde vorst zestig edel
lieden voor ploegen spannen en door hen
dien adel-akker beploegen. Deze sage
werd op den eersten feestwagen voorge
steld. Onder een grooten levenden eike
boom, die met al zijne wortelen uit den
grond gehaald en op den wagen geplant
was, zat de landgraaf voorgesteld op het
oogeDblik dat de blonde dochter van den
smid hem te drinken geeft, terwijl haar
vader met de gezellen in de smederij
aan het werk was - (en op den feest
wagen werd er inderdaad met volle vuur
gesmeed) en onder het hameren zijn
Landgiaf werde hart!" deed hooien.
Op een anderen wagen in die groep
prijkte de figuur van den Wartburg, veer
tig voet hoog opgebouwd, onder eene
rots met vier nissen, bevattende tafaree-
len uit de geschiedenis van den Wart
burg, als de gevangenneming van Lut
her, de zangerswedstrijd, enz., teiwijlde
rots werd gekroond door een natuurge
trouw model van den Wartburg in zijn
tegenwoordigen staat.
De tweede hoofdgroep betrof de Her
vorming en den dertigjarigen oorlog.
Sinds eeuwen bestaat hier de boogschut
dezen tak zijner wetenschap ook voor de
beeldende kunsten washij sprak van
Michael Angelo, van Rafaël, van hcden-
daagsche beeldhouwers en schilders en
nu was zij ernu kon zij weer lossturen
op den schilder harer zusterdoch hoe
veel moeite zjj zich ook gaf om den dok
ter te laten stranden, toch ontglipte hem
den naam niet, zelfs toen hij sprak over
het talent, dat den mensch aangeboren
moet zijn, om iemands gelaat alleen uit
het geheugen getrouw in kleuren weer te
geven.
Bjj het nagerecht brak Reinwald een
kraakamandel epen. Ach, een dubbele
filippine! riep Elvira, toen bij den aman
del eruit haalde.
Als onze kennismaking niet zoo nieuw
was, zeide Reinwald, dan zou ik zoo vrij
zijn u de eene heltt aan te bieden.
Zjj overwon echter zjjne bedenking door
te zeggenGeef maar hier, we zullen ie
der de heltt opeten, maar onder eene
voorwaarde
En welke, mejuffrouw
Wie ,t eerst,, wanneer we elkaar ergeus
ontmoeten, »goeden morgen, filippine!"
zegt, die heeft, het gewonnen. Ben ik het,
dan bestaat mijne winst daarin, dat ge
me den naam zegt van den bewasten
schilder
Hij aarzeldeZal ik dat aannemen,
dan moet ge me eveneens eene voorwaar
de inwilligen,
terij, die thans al hare oude schatten ge
bruikte tot eene hoogst, belangwekkende
schilderachtige historische voorstelling
van een feestelijken boogschutterswed
stijd in een middeneeuwsche stad. Daar
op volgde Jena met eene meer dan hon
derd personen bevattende voorstelling
van de grondleggi 'g der universiteit al
daar, nevens tafareelen uit het studen
tenleven. Weder een ander tafareel ver
toonde legei benden uit den dertigjarige^
oorlog met hertog Bernhardt van Wei-
mar en zijne veldheeren, benevens wil
de groepen landstroopers. door jeugdige
kunstenaars zoo unheimlich eebt voorge
steld, dat kleine kinderen onder de toe
schouwers begonnen te huilen.
Daar kwam de derde groep, door de
Weimarschè kunstenaarsvereeniging en
de kooplieden tot stand gebracht en be
staande uit drie groote triomfwagens met
daarbij behoorende personen. Het was
een zinnebeeld van den bloei der Neder
landen in de 16e en 17e eeuw, een ge
heel van inderdaad grootsche pracht. De
ze stoet werd geopend, door Willem van
Oranje gevolgt Op den eersten wagen
stond op den voorgrond een reusachtige
gouden Nederlandscbe leeuw, ten strij
de g9reed in de verte starende, terwijl
onder zijne bescherming zich onder een
reusachtig half baldakijn van purper en
goudslof eene apotheose der kunst ont
wikkelde, waarin Rubhens en zijne gade
Rembrandt en Hals, benevens een aan
tal ideale vrouwengestalten, voorgesteld
door eene keur van schoone dames, te
zamen hulde brengende aan de hoogge-
troonde godin der kunst. Achter den
wagen reed in fiere houding en schitte
rende kleeding Van Dijck. Zijn rjjkge
En die is
Dat de beslissing niet tot op een om
bepaalden tijd uitgesteld wordtmaar
spoedig zal plaats hebben.
Ge vreest, dat ge den gebruikten a-
mandelpit spoedig zult vergeten
Misschien heb ik andere redenen, zei-
de hij. Wilt ge me toestaan morgen naar
uwen welstand te doen vernemen
Zeer gaarne, des te eerder win ik het
zeide zij op stelligen toon,
Hoe laat komt het u het best gelegen?
vraagde hij.
Tegen twee uui, als ge dan knnt
Ik zal ev mijn best voor doen, ant
woordde hij, waarna hij haar opmerkzaam
maakte, dat eenige gasten reeds van ta
fel opgestaan waren. Er zal gedanst wor
den, ik wensch u veel genoegen.
Ge danst niet vraagde Elvira verwon
derd.
Ik kan u tenminste niet aanmoedigen,
het met me te wagen ik heb het in de
dan kunst nooit ver kunnen brengen, ant
woordde hij. Ik zal het een poosje ga
deslaan en me dan stilzwggend uit de voe
ten maken. Dus, mejuffrouw, tot weer
ziens op morgen Zonder nog een woord
van haar af te wachten, nam hij afscheid.
Het meisje was een weinig geraakt o
ver het vlugge afscheid, dat hij genomen
had. 't Is niet lief van hem, dacht zij,
hii had me tenminste wel naar de dans
zaal kunnen geleiden. Ik wil nu ook niet
tooid ros werd geleid door eene beval
lige actrice in wit Grieksch ideaal cos-
tuum, die op den uitgestnekten blooten
arm een gouden zegepalm droeg en figu
reerde als symbool der muze van den
grooten kunstenaar. Hij was omgeven
dooi karaktermaskers uit schilderijen van
Jan Steen, Brouwer, Teniers, Ruijsdael,
Ostade, enz. Dan volgden er nog ande
re typen uit de 17e eeuw, jonkers m6t
honden en valken, rondreizende muzi
kanten, kwakzalvers, landvolk, enz. Op
het oogenblik dat de triomfwagen der
kunst voorbij de tribune kwam, waar
het groothertogelijk echtpaar met de vor
stelijke gasten zat, werd er eene leven
de witte duif opgelaten.
De volgende wagen vertoonde, als ee
ne hulde aan den Nederlandschen tuin
bouw, de komst der lente. Tusschen
meiklokjes zat gracieus op den schommel
eene vrouwengestalte in geurig gewaad
omringd door bloemenwinsters in Neder-
landsche costumes. Op dat liefelijk
schouwspel volgende een Nederlandsche
koopvaardijschip uit den tijd waarin Hol
land de zee beheersebte. Van voren
ai oeg het als galjoenbeeld den opzienden
leeuwop het achterdek wapperde de
driekleurin den mastkorf zaten ma
trozen op den uitkijk terwijl anderen aan
de takelage werkten. Eenig jonge Chinee-
scbe vrouwen aan boord waren een
zinnebeeld van den verren tocht van het
huiswaarts koerende schip.
De geheele groep der kunstenaarsver
eeniging werd voorafgegaan en gevolgd
door kleine meisjes in Nederlandsch cos
tuum, rozen uitstrooiende.
De schoone aan Nederland gewijde
voorstellingen verwekten een onbeschrij-
naar hem omkjjken, waar hjj staat en
toezietSnel ging zij door het gewoel,
tot zij bij hare zuster kwam, die door
den eersten luitenant baron Schlabrendort
als man van goede manieren ten dans ge
leid werd.
Luitgard keerde zich verwonderd om
Nu, uw buurman heeft u verlaten?
Ja, antwoordde Elvira kortaf, hjj danst
niet. En zij betrad aan Luitgard's zjjde
de zaal. Haar papa kon met zijne voor
liefde voor den adel toch wel geljjk heb
ben, dacht zij bij zich zelve, een officier
zou zoo niet tegen de goede manieren ge
zondigd hebben, als deze doktei Rein
wald. Maar had hjj het haar misschien
kwaljjk genomen, dat zjj zulk eene bui
tengewone nieuwsgierigheid naar den schil
der getoond had Het was mogeljjk, doch
die tout liet zich immers goed maken
zjj nam zich voor, om wanneer de dok
ter haar den volgenden middag kwam be
zoeken, de weddenschap te verliezen. Maar
wanneer hjj wegbleef Terwjjl zjj dit
wantrouwen koesteide, kwam een vriend
van Schlabendoif haar ten dans vragen
bijna haastig begaf zjj zich met hem in
de rjj der dansenden. Daar de bedienden
zoo vlug mogeljjk de tafels afgenomen
en verwjjderd hadden, werd er in de drie
kamers, die nu als 't ware eene zaal uit
maakten, gedanst.
Wordt vervolgd.)