8'' Jaarg. Zaterdag 15 October 1892. Nieuws- en Advertentieblad voor Z e e u wsc h - V I aa n d e re li. F. DIELEMAM, AXEL. Buitenland. 4 FEUILLETON. HET PORTRET. AXELSCHE COURANT. Dit Blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond. ABONNEMENTSPRIJS: per 3 Maanden 50 centfranco per post 60 cent voor België 80 cent. Afzonderl. numin. 5 ct. DRUKKER - UITGEVER Advertentiën van 1 tot 4 regels 25 cent voor eiken regel meer 5 cent. Groote letters worden naar plaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal. Advertentiën worden franco ingewacht, uiterljjk tot Dinsdag- en Vrijdagnamiddag TWEE uren. Het prachtigste gedeelte der Weimar- sche feestenbij gelegenheid van de gouden bruilolt van het groothertogelijk echtpaar, was wel de groote optocht, welke Zondag na afloop der godsdienst oefening gebonden werd. De particuliere correspondent van de N. Rott. Grt. seint hieromtrent aan dat blad volgende Ongeveer een uur later begon het glanspunt van de geheele feestweek, na melijk de groote artistieke optocht, die gelukkig, al was het koud, door droog weder werd begunstigd. Tot nog toe had ik zulk een luisterrijken optocht in Duitschland nog niet gezien. Eemge duizenden personen namen deel er aan, en het schouwspel, hetwelk het geheel met een zestigtal feestwagens opleverde, woorden zijn te zwak om het naar waar de te beschrijven. Niet slechts had het geheele land er toe bijgedragen door in zameling van gelden en het maken van feestwagens, maar honderden boerenjon gens en meisjes in de meest oorspron kelijke costumes hunner nog altoos ge bruikelijke kleurenrijke kleederdracht waren van verre en nabij gekomen om als levende stoflage mede te werken zoodat het geeDe maskerade werd, maar een echt volksfeestvertoon met de ka rakteristieke typen uit de volle wer- kelijheid. Ik heb reeds vroeger vermeld, dat de stoet in vijf historische groepen was ver deeld. De eerste daarvan was eene voor stelling uit den Wartburg-tijd, waarin de Thuringer landgraven als voorvadeien van den tegenwoordigen vorst van Wei- NOVELLE VAN °TT° GRJ N D T. Met opzet had Elvira het beroep van den arts op het tapijt gebracht.Rein wald echter vermeed halsstarrig van zijn eigen persoon en van zijne plannen in de toekomst te spreken hij schilderde veel meer den invloed, dien mijnheer v. Inger- niann aar. de hoogeschool te Dorpat uit geoefend had, hetgeen het jonge meisje tot nog toe slechts geheel oppervlakkig was bekeud geweest, evenals zij nn ook voor het eerst hoorde, dat de staatsraad eigenlijk den titel van „Zijne Excellentie voerde, doch zich in Duitschland niet zoo liet noemen, daar hij verre verheven was boven dien zucht om titels te voeren, en ook meende, dat er zooveel Excellence's waren, die volstrekt nog geene uitmunten de mannen waien. Dan ging de vertel ler over op andere beroemdheden op ge neeskundig gebied, die hij met den staats raad, maar meest ..tot diens voordeel, ver geleek. Zoo werd Elvira overgebracht in eene voor haar geheel nieuwe wereld en zij verborg bare opgewekte belangstel ling niet. Toen eindelijk het gesprek op de ontleedkunde kwam, zette Reinvsald haar uiteen, hoe gewichtig de studie vau mar het beroemde op eene rots gebouwde kasteel Wartburg bewoonden, in welks nabijheid eene hoogte nog den naam van Adeïs'Acker draagt. De sage vei haalt namelijk, dat een der stamheeren van het geslacht onbekend op de jacht in eene smederij kwam; alwaar de smid bij eiken hamerslag als in verzuchting uitriep Landgraf werde hartOp de vraag van zijn verbaasden gast wat dit moest beteekenen, antwoordde de smid met een verhaal hoe geducht de boeren door den adel werden gevild, en daarop liet de verontwaardigde vorst zestig edel lieden voor ploegen spannen en door hen dien adel-akker beploegen. Deze sage werd op den eersten feestwagen voorge steld. Onder een grooten levenden eike boom, die met al zijne wortelen uit den grond gehaald en op den wagen geplant was, zat de landgraaf voorgesteld op het oogeDblik dat de blonde dochter van den smid hem te drinken geeft, terwijl haar vader met de gezellen in de smederij aan het werk was - (en op den feest wagen werd er inderdaad met volle vuur gesmeed) en onder het hameren zijn Landgiaf werde hart!" deed hooien. Op een anderen wagen in die groep prijkte de figuur van den Wartburg, veer tig voet hoog opgebouwd, onder eene rots met vier nissen, bevattende tafaree- len uit de geschiedenis van den Wart burg, als de gevangenneming van Lut her, de zangerswedstrijd, enz., teiwijlde rots werd gekroond door een natuurge trouw model van den Wartburg in zijn tegenwoordigen staat. De tweede hoofdgroep betrof de Her vorming en den dertigjarigen oorlog. Sinds eeuwen bestaat hier de boogschut dezen tak zijner wetenschap ook voor de beeldende kunsten washij sprak van Michael Angelo, van Rafaël, van hcden- daagsche beeldhouwers en schilders en nu was zij ernu kon zij weer lossturen op den schilder harer zusterdoch hoe veel moeite zjj zich ook gaf om den dok ter te laten stranden, toch ontglipte hem den naam niet, zelfs toen hij sprak over het talent, dat den mensch aangeboren moet zijn, om iemands gelaat alleen uit het geheugen getrouw in kleuren weer te geven. Bjj het nagerecht brak Reinwald een kraakamandel epen. Ach, een dubbele filippine! riep Elvira, toen bij den aman del eruit haalde. Als onze kennismaking niet zoo nieuw was, zeide Reinwald, dan zou ik zoo vrij zijn u de eene heltt aan te bieden. Zjj overwon echter zjjne bedenking door te zeggenGeef maar hier, we zullen ie der de heltt opeten, maar onder eene voorwaarde En welke, mejuffrouw Wie ,t eerst,, wanneer we elkaar ergeus ontmoeten, »goeden morgen, filippine!" zegt, die heeft, het gewonnen. Ben ik het, dan bestaat mijne winst daarin, dat ge me den naam zegt van den bewasten schilder Hij aarzeldeZal ik dat aannemen, dan moet ge me eveneens eene voorwaar de inwilligen, terij, die thans al hare oude schatten ge bruikte tot eene hoogst, belangwekkende schilderachtige historische voorstelling van een feestelijken boogschutterswed stijd in een middeneeuwsche stad. Daar op volgde Jena met eene meer dan hon derd personen bevattende voorstelling van de grondleggi 'g der universiteit al daar, nevens tafareelen uit het studen tenleven. Weder een ander tafareel ver toonde legei benden uit den dertigjarige^ oorlog met hertog Bernhardt van Wei- mar en zijne veldheeren, benevens wil de groepen landstroopers. door jeugdige kunstenaars zoo unheimlich eebt voorge steld, dat kleine kinderen onder de toe schouwers begonnen te huilen. Daar kwam de derde groep, door de Weimarschè kunstenaarsvereeniging en de kooplieden tot stand gebracht en be staande uit drie groote triomfwagens met daarbij behoorende personen. Het was een zinnebeeld van den bloei der Neder landen in de 16e en 17e eeuw, een ge heel van inderdaad grootsche pracht. De ze stoet werd geopend, door Willem van Oranje gevolgt Op den eersten wagen stond op den voorgrond een reusachtige gouden Nederlandscbe leeuw, ten strij de g9reed in de verte starende, terwijl onder zijne bescherming zich onder een reusachtig half baldakijn van purper en goudslof eene apotheose der kunst ont wikkelde, waarin Rubhens en zijne gade Rembrandt en Hals, benevens een aan tal ideale vrouwengestalten, voorgesteld door eene keur van schoone dames, te zamen hulde brengende aan de hoogge- troonde godin der kunst. Achter den wagen reed in fiere houding en schitte rende kleeding Van Dijck. Zijn rjjkge En die is Dat de beslissing niet tot op een om bepaalden tijd uitgesteld wordtmaar spoedig zal plaats hebben. Ge vreest, dat ge den gebruikten a- mandelpit spoedig zult vergeten Misschien heb ik andere redenen, zei- de hij. Wilt ge me toestaan morgen naar uwen welstand te doen vernemen Zeer gaarne, des te eerder win ik het zeide zij op stelligen toon, Hoe laat komt het u het best gelegen? vraagde hij. Tegen twee uui, als ge dan knnt Ik zal ev mijn best voor doen, ant woordde hij, waarna hij haar opmerkzaam maakte, dat eenige gasten reeds van ta fel opgestaan waren. Er zal gedanst wor den, ik wensch u veel genoegen. Ge danst niet vraagde Elvira verwon derd. Ik kan u tenminste niet aanmoedigen, het met me te wagen ik heb het in de dan kunst nooit ver kunnen brengen, ant woordde hij. Ik zal het een poosje ga deslaan en me dan stilzwggend uit de voe ten maken. Dus, mejuffrouw, tot weer ziens op morgen Zonder nog een woord van haar af te wachten, nam hij afscheid. Het meisje was een weinig geraakt o ver het vlugge afscheid, dat hij genomen had. 't Is niet lief van hem, dacht zij, hii had me tenminste wel naar de dans zaal kunnen geleiden. Ik wil nu ook niet tooid ros werd geleid door eene beval lige actrice in wit Grieksch ideaal cos- tuum, die op den uitgestnekten blooten arm een gouden zegepalm droeg en figu reerde als symbool der muze van den grooten kunstenaar. Hij was omgeven dooi karaktermaskers uit schilderijen van Jan Steen, Brouwer, Teniers, Ruijsdael, Ostade, enz. Dan volgden er nog ande re typen uit de 17e eeuw, jonkers m6t honden en valken, rondreizende muzi kanten, kwakzalvers, landvolk, enz. Op het oogenblik dat de triomfwagen der kunst voorbij de tribune kwam, waar het groothertogelijk echtpaar met de vor stelijke gasten zat, werd er eene leven de witte duif opgelaten. De volgende wagen vertoonde, als ee ne hulde aan den Nederlandschen tuin bouw, de komst der lente. Tusschen meiklokjes zat gracieus op den schommel eene vrouwengestalte in geurig gewaad omringd door bloemenwinsters in Neder- landsche costumes. Op dat liefelijk schouwspel volgende een Nederlandsche koopvaardijschip uit den tijd waarin Hol land de zee beheersebte. Van voren ai oeg het als galjoenbeeld den opzienden leeuwop het achterdek wapperde de driekleurin den mastkorf zaten ma trozen op den uitkijk terwijl anderen aan de takelage werkten. Eenig jonge Chinee- scbe vrouwen aan boord waren een zinnebeeld van den verren tocht van het huiswaarts koerende schip. De geheele groep der kunstenaarsver eeniging werd voorafgegaan en gevolgd door kleine meisjes in Nederlandsch cos tuum, rozen uitstrooiende. De schoone aan Nederland gewijde voorstellingen verwekten een onbeschrij- naar hem omkjjken, waar hjj staat en toezietSnel ging zij door het gewoel, tot zij bij hare zuster kwam, die door den eersten luitenant baron Schlabrendort als man van goede manieren ten dans ge leid werd. Luitgard keerde zich verwonderd om Nu, uw buurman heeft u verlaten? Ja, antwoordde Elvira kortaf, hjj danst niet. En zij betrad aan Luitgard's zjjde de zaal. Haar papa kon met zijne voor liefde voor den adel toch wel geljjk heb ben, dacht zij bij zich zelve, een officier zou zoo niet tegen de goede manieren ge zondigd hebben, als deze doktei Rein wald. Maar had hjj het haar misschien kwaljjk genomen, dat zjj zulk eene bui tengewone nieuwsgierigheid naar den schil der getoond had Het was mogeljjk, doch die tout liet zich immers goed maken zjj nam zich voor, om wanneer de dok ter haar den volgenden middag kwam be zoeken, de weddenschap te verliezen. Maar wanneer hjj wegbleef Terwjjl zjj dit wantrouwen koesteide, kwam een vriend van Schlabendoif haar ten dans vragen bijna haastig begaf zjj zich met hem in de rjj der dansenden. Daar de bedienden zoo vlug mogeljjk de tafels afgenomen en verwjjderd hadden, werd er in de drie kamers, die nu als 't ware eene zaal uit maakten, gedanst. Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1892 | | pagina 1