i\ö. 035. Woensdag 24 Augustus 1802. 8' Jaarg. De Roode Nieuws- en Advertentieblad voor Z e e u wsc li - V I a a n d e re n. T. DIELEMAN, AXEL. llit de Pers. FEUILLETON. WKI.SUII! COMANT. Dit Blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond. ABONNEMENTSPRIJS: per 3 Maanden 50 centfranco per post 60 cent voor België 80 cent. Afzonderl. numm. 5 ct. DRUKKER - UITGEVER Advertentien van 1 tot 4 regels 25 oent'; voor eiken regel meer 5 cent. Groote letters worden naar plaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal. Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk tot Dinsdag- en Vrijdagnamiddag TWEE uren. De Standaard schrijft Onlangs is bjj ministerieele beschikking een wijziging gebracht in het eerebewjjs, dat bij het voorlezen der krijgswetten aan boord sedert onheuglijke tijden was gebracht. De aanhef: „"Wijbij de gratie Gods" enz., zoo besliste de minister, moest vervallen en het presenteeren van het geweer bjj den aanhef en het slot verviel mede. Die ministerieels beschikking wekte bij de marine vrij algemeen vei wonde ring, niet alleen omdat zulk een wijziging bij bloot ministerieels beschikking for meel niet in orde was maar ook omdat men meende, dat daardoor de eerbied van het scheepsvolk voor het koninklijk gezag ongemeens schade zou lijden. Die verzekering was niet gebouwd op een theoretische beschouwing van de zaak, maar op de ervaring van mannen, die geacht kunnen worden in dezen gezag te hebben. Thans maakt men er ons opmerkzaam op, dat een koninklijk besluit is uitgelokt, waarbij art. 112 van het reglement op den inwendigen dienst in den door den minister verlangden zin is gewijzigd. Formeel is de zaak dus nu in orde, doch de slechte indruk, door deze be slissing teweeggebracht, blijft. De indruk spreekt, naar de meededee- lingen die wij ontvingen, in de kringen der marine zeer sterk. Men veroordeelt daar de houding van den minister, die van H. M. de Koningin-Regentes zulk een besluit heeft weten te verkrijgen, en vraagt wat van zulk een houding 17. Ge verloochent uw vaderland nietEen Pommeraan iB in den winter even ruw als in den zomer, zegt het spreekwoord maar neem me niet kwalijk, vervolgde hg, en hield zijne breede hand over tafel om toe te slaan, wanneer gij uwen wijn alleen betalen wilt, dan drinken we er later nog een maar doet me nu voor- loopig het genoegeu en drinkt met me 't is al zoo lang geleden, dat ik een zuiver, Duitsch woord gehoord heb, voeg de hij er bijna weemoedig aan toe. Daar zulk een, aanbod zich niet gemakkelijk liet atwjjzen, grepen alle naar de intusschen door den waard gevulde glazen en stieten aan op het geluk van hun vaderland aan gene zijde van den oceaan. "Wijn heeft nu eenmaal de eigenschap, de tongen los te maken en het duurde dan ook niet lang of beide vrienden wa ren met den roode in een druk gesprek gewikkeld, en nadat men over het vader land uitgepraat was, kwam het gesprek vanzelf op hunne tegenwoordige omstap digheden. Spoedig lieten zij hunne aanvankelijk voorgenomen achterhoudendheid tegenover den roode varen en na korten tijd was d«t) nauwkeurig op de hoogte van hun moet worden gedachten of het gewicht van de te nemen beslissing wel duide lijk onder de aandacht der Kroon is ge bracht. Opmerking verdient het in verband met deze laatste vraag, dat de wijziging van art. 112 voorkomt onder een reeks van veranderingen aangebracht in het Reglement op de saluten en eerbewiizeu en dat op den inwendigen dienstver anderingen die alle noodzakelijk waren geworden door de afschaffing van de handgreep »schouder 't geweer", zooals men weet een van de militaire eerbe wijzen. Doch al deze veranderingen hebben niets uit te staan met het openlijk eer bewijs, dat dusverre aan den Koninklij ken naam en titel bij bet voorlezen dei- krijgsartikelen werd gebracht. Men vraagt zich af, waartoe de minis ter dit Koninklijk besluit heeft uitge lokt. Zijn onze inlichtingen juist, en wij liGbben alle redfenen om dat aan te ne men, dan hebben verschillende hoogge plaatste marine officieren tegen dezen maatregel zeer ernstige bezwaren inge bracht, maar weten wij niet of de ver antwoordelijke minister hunne bezwaren onder de aandacht der Kroon heeft ge bracht. De gansche quaestie trekt zeer de aan dacht en beeft groote ontevredenheid verwekt. De brochure Armverzorging, Emigra tie, Suriname door een rooden draad ver bonden," waarin de heer Pijttersen, lid van de Tweede Kamer, een pleidooi le vert ten gunst6 van de landverhuizing district, den weg, dien zij te gaan hadden, het doel hunner reis, zoowel als van het vérmogen, dat zij bezaten. Nu, kinderen, begon de roodbaard, toen de waard de zesde flesch bracht, dit zal onze afscheidsdronk zijn mijn weg is verstgij hebt nog den tijd, daar ge zeker toch bij maneschijn gaat, dan is het koeler, en wanneer ge dan een goede pijp tabak rookt, dan zullen die verwenschte moskie- ten u niet lastig vallen. Eén ding zou ik u echter nog willen raden, vervolgde hij op zachten toon, terwijl hg over zijn schouder heenzag naar een troepje mannen die om eene tafel stonden, en nu eens doodstil waren en dan weer door elkaar heen lachten, vloekten en twistten, laatu niet verleiden, hier uw geluk te beproeven; ik ken den bankhouder, hg is een aarts> schurk en bedrieger en nu vaarwel 1 Hij reikte den Duitschers de hand, die dooi dezen hartelgk gedrukt werd, waarna zij met eene eenigszins zware tong zijn groet beantwoordden. De roodbaard sloeg den wijn, die nog in zijn glas was, naar binnen, en drongtoen tamelijk onbeschaamd en tot verbazing zjjnei pas verworven vrienden door de menigte spelers tot vlak aan tafel. Terwjjl nu de Pommeraan en de Sileziër, die bijna niet meer in staat waren te denken, de flesch ledigden, had de roode een kleinen geldbuidel uit zijn zak ge haald en op tafel gezet. naar Suriname en kolonisatie van de West door verarmde of verarmende Ne- derlandsche landbouwers, heeft den ge pensioneerden kapitein ter zee J. H. P. von Schmidt auf Altenstadt eene waar schuwing om voorzichtig te zijn in de pen gegeven. Hij schrijft aan de Haag- sche Courant „Verkeerd is het, naar mijn gevoelen, landverhuizing op groote schaal, van on bemiddelde Europeanen die in het ge matigde klimaat den grooten landbouw beoefeneD, - naar een laaggelegen tro pisch gewest, als Suriname, aan te be velen. „Beter en verstandiger is voor de zulken b. v. de raad om naar Canada of andere gematigde luchtstreken, waar zij, in nagenoeg betzelfde klimaat als in het oude vaderland, met vrucht kunnen arbeiden, en dien arbeid ook zullen kun nen volhouden. „In een tropisch land als Suriname zou 't nog gaan wat veeteelt, vruchten- kweekerij en handenarbeid binnenshuis betreftdoch daarvoor zijn er nu juist ginds deskundigen en liefhebbers te o- ver; en bestaat daar geen behoefte aan verarmde Europeanen voor dergelijke werkzaamheden. „Ik acht het bovendien noodig, hjer nog eens weder te herhalen, dat zulke bijzaken de Kolonie ook niet uit haar verval zullen bunnen opheffen. „De toekomst van Suriname kan m. i. alleen verzekerd worden door een flinke oqtwikkeling of wederopkomst der cul turen van Liberia.koffle, rijst, suiker en cacao En d&5rvoor zijn alléén arbeiders ;eschikt, die in de heete luchtstreken geboren zijn en daar reeds vroeger die Zijne komst was den bankhouder echter verre van aangenaam, want hij zag hem tamelijk wantrouwend aan van top tot teen, doch kon hem het medespelen niet weigeren. De spelers stelden hunnen inzetdé bankhouder sloeg de kaarten naar rechts en links, terwijl hij intusschen nu eens zijn gewin opstreek, dan weer het verlies uitbetaalde. De roodbaard had hem met de meest gespannen aandacht op de vingers gezien, en toen bijna twee derden der kaarten afgenomen waren, riep hij plot seling „Let op De bankier zag hem woedend aan en hield op met afnemen, terwijl de roode zijn geldbuidel op kla verenvrouw zette. „Verder," riep hij toen kortaf. Een spottende grijns vloog over het gelaat van den bankier, toen klaver vrouw naar rechts viel en de roode ver loren hadmaar ook in hetzelfde oogen- blik kraakte er een schot door het vertrek en een geweldige stem riepGe hebt valsch gespeeld, schurkOvertuigt u hee ren, riep de twistzoeker, terwijl hij zich tot de omstanders wendde, de schelm heeft twee klaverenvrouwen in een spel Een kreet slakende was de bankhouder achterover gevallen, had zich echter in het volgend oogenblik weer opgericht raapte hjj snel met beide handen het geld van de tafel en stak het in zijne zakken. Het schot had slechts zijne voorste haren verzengd, was rakelings over zijn hoofd soorten van land- en veldbouw beoefend hebben, zooals Javanen, Soendaneezen. Britsch-Indiërs enz. Hierop heb ik nog niet lang geleden gewezen, en ik houd mijn bewering vol, dat volbloed Europe anen voor dergelijken afmattenden ar beid in laaggelegen tropische gewesten lichamelijk ten eenemale ongeschikt zijn. „Men moet persoonlijk den Javaan of neger maar eens in het veld, in den zg. grond, aan het werk hebben gezien dan - maar ook dan alleen - kan men be- oordeelen, hoe zulk een arbeid oen vol bloed Europeaan op den duur zou be komen. „Voor en aleer men ten onzent nu tot het nemen van ingrijpende, doch niet temin dringend noodige landverhuizing» maatregelen op groote schaal voor Suri name mocht overgaan, zou het mij niet alleen wenschelijk, doch zelfs gebiedend noodzakelijk voorkomen, ook eens het oordeel van de in Suriname verblijfhou- dende planters en eigenaars van planta ges te vragen. Dat oordeel toch zou m. i. het meeste gewicht in de schaal moeten leggen. En zonder daarop vooruit te willen loopen, ben ik voor mij zelve o- vertuigd, dat het meerendeel hunner, zoo niet allen, zouden uitioepen „Nederland Moederlandverminder onze geldelgke zorgen en schenk ons Britsch-Indiêrs «iet huurcontracten van minstens 10 ja rigen duurmaar geef ons nog veel lie ver Javanen, die hier goed voldoen en zich hier kunnen vestigen en voortplan ten, tengevolge waarvan ons rijk en prach tig land weder betrekkelijk spoedig een eigen en voldoende tuenemende, de cul turen bearbeidende bevolking zou verkrij gen en wij niet langer van den vreem- gegaan, terechtgekomen onder een troep yankees en had daar iemand licht verwond aan den schouder. Reeds in het volgend oogenblik storm den de Amerikanen met de revolvers in de hand naai binnen en zochten vloekend en razend naar dengeeu, die geschoten had. In weinige oogenblikken was het lokaal het tooneel eener wilde, ruwe, losgelaten bende, eD onze beide Duitschers vonden het maar beter hun grauwtje uit den stal te haleu, met de zakken te beladen en ten spoedigste naar de mijnen op te breken. In het bierhuis was het rumoer nog in vollen gang en toen het den waard en zijn volk eindelijk gelukten zooveel stilte te verkrijgen om aan het woord te komen en het noodlottige schot te verklaren, was de aanvaller, de roodbaard, verdwenen Men doorzocht het geheele huis, de schuur, den kelder hg was en bleef verdwenen en niemand wist waarheen. Eindelijk gelukte het den rechter, die geroe pen was gewordeu, met kalmte en over leg de gemoederen zooverre te bedaren, dat zij van hun voornemen om het gehee le boeltje tot den grond toe af te branden, om zoodoende den roodbaaid er uit te rookeu, afzagen, en zich tegen middernacht naar hunne woningen of tenten begaven. (Wordt vertolgdjf

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1892 | | pagina 1