Xo. 205.
Woensdag 15 Juni 1888.
i° Jaarg.
i
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch-Vlaanderen.
F. DIELEMAN,
AXEL.
Buiteidandsch Nieuws.
FEIILLETOA.
Ko
Binnenlandscli Nie» ws.
'i
Dit Blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond
ABONNEMENTSPRIJS per 3 Maanden
1 maal per week 25 cent; franco per post 30 cent2
maal per week 50 centfranco per post 60 centvoor
B e l g i 60 ct. en 1,20. Afzonderl. numm. 3 ct.
DRUKKER UITGEVER
Ad ver ten tien vah 1 tot 4 regels 25 cent;
voor eiken regel meer 5 cent. Groote letters worden
naar plaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal.
Advertentien worden franco ingewacht, uiterlijk
tot Dinsdag- en Vrijdagnamiddag TWEE uren.
B E LG W—Brussel.
De Koning heeft Donderdag aan de internatio
nale .'tentoonstelling, genaamd: „Grand concours,"
het officieele bezoek gebracht, waaraan de be-
teekenis eener officieele opening gegeven is, niet
tegenstaande de tentoonstelling, en vooral de
Belgische afdeeling, nog verre van gereed is.
De Koninklijke familie kwam per spoorweg
op j het tentoonstellingsterrein aan, waar eene
groote menigte reeds aanwezig was, daar veel
meer uitnoodigingen waren verzonden dan de zaal
der opening personen bevatten kon.
Met eene rede van den minister van buiten-
landsche zaken, prins Caraman Chimay, werd de
plechtigheid geopend. De minister sprak meer
dan over de eigenlijke tentoonstelling van de
nieuwe gebouwen, welke verrezen zijn op de
plaats, waar Belgie in 1880 den 50en gedenkdag
vierde zijner onafhankelijkheid, en waaraan hij
voorstelde den naam van „Pare du Cinquanie-
- fiane" te geven.
Na den minister voerde het woord de heer
Uomzée, de president der uitvoeiende commissie
Van den „Grand concours," de eigenlijke vader
van de gelieele onderneming. Met onbetwistba-
ren tact heeft hij over de beteekenis der Zaak
gesproken, zonder die al te zeer in de hoogte
te steken en zonder in tegenspraak te komen
met den geheel onvoltooiden staat, waarin de
tentoonstelling nog verkeert.
Vervolgens heeft de Koning eene met groote
bijval toegejuichte rede uitgesproken, waarin ech-
ter over de eigenlijke tentoonstelling al bitter wei-
mg voorkwam, maar daarentegen zeer uitvoerig
"de noodzakelijkheid betoogd werd voor Belgie om
zonder ophouden steeds groote uitbreiding te ge-
NOVELLE VAN
MAX HIHG.
L-i?6! vl°0g voorbijtot de klok hen onver-
I biddellijk er aan herinnerde, dat het tijd was om
hop te breken.
1 „We moeten ons haasten," zeide de joi.ge da-
itnei „om naar huis te komen, anders is tante nog
"jftngstig om ons."
f ,.Hoe jammer," zuchtte Flora, „dat we reeds ver-
■rekken moeten. Deze schoone dag zal mij onver-
jgetelyk blijven.
UI II-
',50 ?P e/n der volgende dagen zat graaf Randau,
nadat de table d'höte afgeloopen was, vóói het bad-
Buis met zijn neef v. Reibnitz, tegen zijne gewoon-
,30 r m d.leP frerAm verzonken, den rook van zijne si-
,50 stilzwijgend in de lucht blazend,
lenl "Zo? in gedachten," merkte zijn Deef op, die zich
verveelde. „Ge zet een gezicht, alsot het drie da
gen geregend heeft. Ik zou wel willen weten, wat
ven aan zijnen handel en zijne hijverheid. Tn
dit gedeelte zijner rede zeide de Koning:
„Belgie heeft in de halve eeuw van zijne zelf
standigheid zich op merkwaardrge wijze ont
wikkeld; door de wakkerheid en de uitbreiding
van zijnen handel beeft bet zich, uit oecono-
misch oogpunt, verheven tot den rang eener
groote mogendheid. Dit, trouwens, was voor ons
land eeno voorwaarde voor zijn bestaan. Zes mil-
lioen inwoners zouden op een grondgebied van
den omvang als het Belgische ook niet kunnen
leven en welvaart genieten, indien zy niet naar
buiten 's lands brachten wat zij boven hunne
eigene behoeften voortbrengen.
„Tot voor weinige jaren heeft de strooming
der heerschende denkbeelden die noodzakelijke
uitbreiding van den nationalen arbeid bevorderd;
maar thans is dit niet meer het geval. De ou
de douanen-grenzen herrijzen weder, en overal
worden slagboomen geplaatst. Met steeds toene
mende inspanning moet er voor onze producten
een weg gebaand worden, tot naar verre kus
ten, waarheen onze kapitalen en onze jongelie
den hen volgen, ja zelf nog beter, hun voorgaan
moeten. Blijft het vaderland ons hoofdkwartier.
t.e geheele wereld moet het doel van ons stre
ven zijn. Waarom zou onze wakkere jongeling
schap, waarom zouden onze groote handelshui
zen en onze eerste kredietinstellingen aarzelen
te doen wat hunne mededingers elders gedaan
hebben en nog steeds doen met een succes, dat
allen ten goede komt? Het is langs dien weg
dat Belgie, bij toenemende vermeerdering der
algemeene welvaart, tot de werkelijke verbete
ring komen zal van het lot der werkende klas
sen en tot dien binnenlandschen vrede, die de
schoonste vrucht is eener juiste verdeeling van
de oeccnomische krachten.
„Een volk van zoo gelukkigen aanleg als het
onze, welks woonplaats grenst aan drie landen,
welke elk voor zich eene bakermat is van we
tenschap en vernuft, en bovendien aan den oce
aan ligt, dien grooten weg geopend voor alle on -
dernemende volkeren, en dien met onze wak
kere voorouders gedurende vier eeuwen met hun
ne schepen bedekt hebben, zulk een volk is niet
tot eene ondergeschikte taak Veroordeeld. Voor
Zulk volk zou hét een gevaar wezen, indien het
zijne eischen zoo laag stelde. Indien het ophoudt
vooruit te gaan, gaat het, achteruit; indien het
van hooge aspiratien afziet, moet het onvermij
delijk lot verval komen. De scheppende geest,
die in de staten het leven wekt en voor hen het
uitzicht schenkt op eene schitterende toekomst,
kan het doel zijn van elk lid dier groote Euro-
peesche familie, welke de vruchten harer bescha
ving reeds over alle deelen der wereld verspreid
heeft."
Na 's Konihgs rede Werd er door de „Arti
sans réunis" eene cantate gezongen, waarna de
koninklijke familie -ie tentoonstelling doorloopen
heeft en aan elke afdeeling door den diplomatie-
ken vertegenwoordiger van het vreemde landen
door de nationale commissie ontvangen en be
groet werd. Eerst te 6 uur verliet de Koning
het terrein.
Gedurende het jaar 1887 zijn, met uitzondering
van gouden tienguldenstukken, geen standpen
ningen aan 's rijks munt vei vaardigden de aanmaak
van tienguldenstukken in 1887, met uitzondering
van eene maand, heeft met zonder 7erlie.j kun
nen plaats hebben. Vervaardigd zijn aangou-
u scheelt?"
„Vreemde geschiedenis!" bromde Bodo, zijne hand
over zijn voorhoofd strijkend. „Heb daar 'een gek
ken brief van n.ijn oude ontvangen."
„Waarschijnlijk vaderlijke vermaningen over ver
scheidene onbetaalde wissels. Dat moet men zich
zoo niet aantrekken. De oude is ook eens jong
geweest en zal u niet in den steek laten. Als
de nood aan den man komt, schiet ik u voor Zoo
veel ge noodig hebt."
„Dank u, mijn jongen Handelt ditmaal niet
over schulden, maar over een huweljjk. Moet hier
in de badplaats, zooals papa mij schrijft eene rij
ke erfgename aangekomen zijn, bezitster van ver
scheidene millioenen, eigenares van een vorstelijk
goed met groote kolen- en ijzermijnen, en met een
inkomen van minstens driemaal honderdduizend
gulden."
„DrommelsDat laat men zich gemakkelijk
welgevallen. Hoe heet dat goudvischje?"
„Mejuffrouw Marie Richter uit Opper-SilezièV
„Die naam is mij onbekend. Uw papa heeft
zich zeker vergist."
„Is niet mogeljjk. Schrijft mij uitvoerig dat
de jonge dame zich onder hoede eener oude tan
te, mevrouw Grund, hier ophoudt. In zulke za
ken is de oude steeds goed ingelicht en te ver
trouwen."
„Hebt ge de lijst der badgasten reeds nagezien?"
„Natuurlijk^ Was het eerste wat ik deed. Staan
er echter niet ir, moeten zeker niet aangegeven
zijn."
„Dan moet gij het maar aan den dokter vra
gen, die weet het zeker, als er zulk eene schatrij
ke dame aangekomen is."
Deze raad was zeer practisch en de giaaf haast
te zich om dokter Brüstlein, het type van een y-
verigen baddokter en de levendige kroniek van het
gezelschap, op te zoeken.
„Beste dokterKan ik u een oogenblik alleen
spreken?"
„Met genoegen, graaf! Waarmee kan ik u die
nen Wat scheelt u? Congesties naar het hoofd,
gesuis in de ooren, duizeling, hartkloppingen borst-
aandoeningen Dit heeft niets te beteekenen, Mor
gen moet ge niet baden en en in plaats van den
zwaren port een licht moezelwijntje aan tafel drin -
ken."
„Dank voor uwen Raad," hernam Bodo lachend.
„Ben echter door en door gezond. Wilde slechts
bij u vernemen ot gij eene jonge dame kent, me
juffrouw Marie Richter met tante, mevrouw Grund,
uit Opper-Silezië."
„Ik heb de eer," hernam de dokter, terwijl
