No. 177. Woensdag 14 Maart 1888.
3e Jaarg.
Nieuws- en Advertentieblad
F. DIELEMAN,
oor Zeeuwsch-Vlaanderen.
Buiten lairdsch Nieuws.
FEUILLETON.
Dit Blad verschijnt eiken Dinsdag;- en Vrijdag-avond.
A B 0 N N E M E N T S P R IJ S per 8 Maanden
1 maal per week 25 cent; franco per post 80 cent2
maal per week 50 cent; franco per post 60 cent; voor
B i l g i 60 ct. en 1,20. Afzonderl. numm. 3 ct.
DRUKKER UITGEVER
AXEL.
Advertentiën van 1 tot 4 regels 25 cent;
voor eiken regel meer 5 cent. Groote letters worden
naar plaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal.
Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk
tot Dinsdag- en Vrijdagnamiddag TWEE uren.
Zij die zich met 1 April a. s. op dit
blad abonneeren, ontvangen, naar gelang
het abonnement, de vóór dien datum
verschijnende nummers gratis.
De Uitgever.
Overal werd met groote belangstelling
het verloop der ziekte gevolgd, waaraan
keizer Wilhelm, naar wij Vrijdagavond
meldden, is overleden.
Donderdagavond omstreeks acht uur
gaven sommige bladen een extra—nom—
nier uit, met het bericht, dat de keizer
overleden was. Die nommers werden in
beslag genomen, op grond dat dit be
richt niet juist was. Reeds waren de
klokken begonnen te luiden. Dit moest
beteekenen, dat de keizer op dat oo—
genblik het H. Avondmaal zou gebrui
ken, waartoe hij zich echter te zwak ge
voelde. De tijding van 's keizers over
lijden is ontstaan, "doordien hij omstreeks
vier uur namiddag door eene zoo zware
flauwte werd overvallen, dat de polsslag
bijna een uur lang niet merkbaar was.
12.) NAJAARSSTORMEN.
DOOR
B. BRAIN.
Ach, mijnheer Reimann," zeide de oude op
zichter binnenkomend, „dat het zoo ver zou ko
men, had ik toch niet gedacht. Er is niets te be
ginnen met die luize zijn geheel en al verdwaald
in hunne nieuwe ideeën en willen niet met zich
laten redeneeren. Ze meenen, dat nu de gouden
tijd voor hen aangebroken is, ze behoeven maar
-toe te tasten om liern vast te houden, en het zou
zonde tegen hun eigen vleesch zijn, als ze het niet
deden."
Dat is maar al te natuurlijk, hernam Hei
man n meteen bitteren lach. „De kapitalisten en
de fabrikanten hebben toch zelf het voorbeeld ge
geven, dat alle middelen geoorloofd zgn om winst
te verkrijgen. Staan niet aan het hoofd van de
uiieuwste stichtingen zelf oudadelijke, hooggeboren
Daarua begou echter weder langzaam
het leven terug te keeren, en de keizer
kreeg toen wat zwaren wijn ter verster
king te drinken. Geheel Berlijn bewoog
zich in de straten op weg naar het pa
leis, daar het bericht van des keizers
dood zich met onbegrijpelijke snelheid
door de stad had verbreid; ook werd het
in het parlement door gewoonlijk zeer
goed ingelichte personen verspreid. Er
verschenen voorts sterke afdeelingen po
litie en troepen in de straten een gevolg
van de allerwegen verspreide tijding van
's keizers dood. De meeste bladen, zoo
als zelfs de „Norddeutsche Allgemeine
Zeitung" en de „Post" enz., hadden reeds
extranommers gedrukt met rouwranden,
die echter op het laatste oogenbük te
ruggehouden werden. Het telegraafbu
reau werd als het ware bestormd, totdat
's avonds te zeven uur een door 's kei
zers lijfarts geteekend bulletin verscheen,
waarin verzekerd werd, dat Z. M. op dat
oogenblik nog leefde. Met het oog op
de buitengewone zwakte des keizers ble
ven de ministers permanent vergaderd.
Te 5 uur des namiddags bracht een ad
judant het bericht uit het paleis, dat de
keizer overleden was. Daarop spoedden
Bismarck en de minister v. Boetticher
zich dadelijk naar het paleis, waar mid
delerwijl het volgende was voorgevallen-
heeren, die het niet versmaden om ook te schep
pen uit den onzuiveren goudstroom, die zich nu
over ons land uitgiet? Wat zullen we dan van
de arbeiders verlangen Ik ben daarom niet toor
nig op hen, ze weten en begrijpen het niet beter."
„Het mag zijn zooals het wil, mijnheer Rei
mann," meende de oude hoofdschuddend, „maar
mooi is het toch niet. wat het volk nu uitvoert.
Verdiend hebben ze het, als ze in het vervolgzon
der werk zijn en verhongeren moeten. Ze verdie
nen toch een mooi weekgeld, bijna nog eens zoo
veel als onder wijlen uw vader. Kunnen ze zich
daarmeê niet tevreden stellen Toen moesten de
menschen toch ook leven, hadden ze ook kleêren
en brood noodig, en nooit heeft er een van ons
honger geleden, want uw vader was een braaf man,
juist als gij, mijnbeer Reimann. Maar nu doen
de lui, als moesten ze verhongeren en omkomen.
Neem het me niet kwalijk, mijnheer Reimann,
maar het zijn slechte kerels, wien men de politie
op den hals moet jagen."
Over het gelaat vaD den fabrikant gleed een
lachje, dat onwillekeurig te voorschijn geroepen
was door Möllers wooiden.
„Ja ja, mijnheer Reimann, het is maar zoo, gij
zijt veel te goed. Ik ben al in de fabriek van
den eersten dag af, dat zij geopend werd, maar
De keizer had eene flauwte gekregen,
en noch van ademhaling, noch van pols
slag was iets te bespeuren, zoodat alle
verwanten des keizers ijlings ontboden
werden en de hofprediker Kögel in ee
nezaal van het paleis eene godsdienstige
plechtigheid verrichtte en gebeden voor
den stervende opzeide. Inmiddels tracht
ten de geneesheeren door wrijvingen een
heetwaterbad de levensgeesten bij den
keizer weer op te wekken. Dit gelukte.
Z. M. begon weer teekenen van leven
te geven. Hij riclnte zich zelfs tegen
6 uur op in het bed, en de slapende en
wakende toestand wisselden elkander af.
In sommige oogenbh'kken werd s kei
zers geest zoo helder, dat hij begon te
spreken over Frankrijks leger-organisa-
tie en over de arbeiderswetgeving. Om
streeks 7 uur gelukte het den genees
heeren het rum met een ei en bouillon
te doen gebruiken. Van toen af ver
levendigde 's keizers geest van minuut
tot minuut sneller. Tegen 8 uur be
kwam hij champagne en soep, en kon hij
het bed nog voor een korten tijd verla
ten. Om dezen tijd sprak Bismarck we
der met den keizer, waarop deze ge
regeld antwoordde. Te tien uur sliep Z.
M" in, terwijl hij regelmatig adem haal
de. Dientengevolge was de hoop opnieuw
verlevendigd. Vrijdagmorgen werd het
zulk weerbarstig volk als nu, hebben we nog
nooit onder de arbeiders gehad. Ik zou wel eens
willen weten, waar ze opeens altemaal vandaan
gekomen zijn. Vroeger was het toch zoo niet.
Maar zoo gaat het in de groote steden; daar wor
den de lui bedorven, en dan moet een ander maar
zien, hoe hij het. met hen klaar speelt. En het
is zoo zeker, als het Amen in de kerk, dat ze,
als ze hun zin niet krijgen, morgen het werk sta
ken, waarvoor ik ze allen wel zou willen laten
ophangen. Want ziet u, mijnheer Reimann, ik ben
nu vierentwintig jaar hier, en de fabriek ligt me
zoo na aan 't hart, alsof ze mijne eigene is, en
wanneer ze nu den volgenden Maandag stil moest
staan, dat zou me evenzeer aandoen, als een sterf
geval in mijne eigene familie."
„Ge zijt een brave man," zeide Reimann, ter
wijl bij den opzichter de hand reikte, „en uwe
woorden hebben me goed gedaan, meer dan ge
denken kunt, Möller. Zoolang ik nog arbeiders
heb var. uw slag en van uwe gehechtheid, zal de
fabriek blijven bestaan, en dat zal zij, zoolang mijn
vermogen toereikend is. Ik wil den strijd, die mij
aangeboden wordt, met alle kracht beginnen en
voortzetten, welke ook de uitslag zij overwinning
cf nederlaag. De fabriek zal niet stilstaan."
Is dat waar, mijnheer?" riep Möller, de aan-
