No. 176.
Zaterdag 10 Maart 1888.
5C Jaarg.
Nieuws- en Advertentieblad
voor Zeeuwsch-Vlaanderen.
BuiteniandsclNieuws.
FEUILLETON.
Dit Blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond
A B 0 N N E M EN T S P R IJ S per 3 Maanden
1 maal per week 25 cent; franco per post 30 cent2
maal per week 50 cent; franco per post 60 cent; voor
B s l g i S 60 ct. en 1,20. Afzonderl. numm. 3 ct.
DRUKKER - UITGEVER
A X E
Advertentiën van 1 tot 4 regels 25 cent
voor eiken regel meer 5 cent. Groote letters worden
naar plaatsruimte berekend. Plaatsing 3/2 maal.
Advertentiën worden franco ingewacht, uiterlijk
tot Dinsdag- en Vrijdagnamiddag TWEE uren.
Zij die zich met 1 April a. s. op dit
blad abonneeren, ontvangen, naar gelang
het abonnement, de vóór dien datum
verschijnende nummers gratis.
De Uitgever.
De Duitsche commissie, die indertijd
is benoemd om de gelden bijeen te bren
gen voor aankoop van grond ten be
hoeve van een kanaal van Dortmund
naar de Eems, heeft hare werkzaamhe
den ten einde gebracht. Het is haar
niet gelukt, het vereischte bedrag te
verkrijgen. Zij heeft daarom besloten,
zich tot de Pruisische ministers van koop
handel, openbare werken, financiën en
landbouw te wenden, onder verklaring
dat zij, in weerwil der krachtigste en
uiterste pogingen, bij de belanghebben
den niet voldoende is kunnen slagen. Voor
de 6,282,124 mark, waarop het totaal was
begroot, heeft zij slechts 4,bo3,967 mark
kunnen bijeenbrengen. Nu heeft de Prui
sische regeering reeds dikwijls genoeg
verklaard, zich te houden aan art. 2 der
wet betredende dit kanaal, en er mits
dien met den aanleg geen begin zal wor
den gemaakt, voordat de 6,282,124 mark
n.) NAJAARSSTORMEN.
DOOR
B. BR AU V.
De jonge arbeider nam liare handen en keek haar
openhartig in de oogen.
,Zeg toch zulke dingen niet, Anna,' bad hij.
Kijk dat doet me zeer, en dan word ik door zulk
eene woede aangegrepen, dat ik de geheele wereld
zou kunnen terneêrslaan. Ik weet maar met, waar
ik zou moeten beginnen; het liefst begon ik met
dien schott, dien Burmeister, die al genoeg op zij
ne rekening heeft, om u en ook om die geschie
denis met mijnheer Reimann. Maar dit zeg ik u,
dat ik hem, als hij u niet met rust laat, bont en
blauw zal slaan, dat hij er zijn heele leven aan
denken zal."
Nu begint gij ook al zoo raar, zeide Anna,
in "tranen uitbarstend, „ach, ik ben ook nog niet
ongelukkig genoeg."
tot aankoop van grond door de belang
hebbenden verzekerd is. Vandaar dat
alle aanvragen om van staatswege m dat
bedrag te gemoet te komen, steeds zijn
afgewezen. De commissie schijnt het
dan ook niet raadzaam te achten, an
dermaal om zoodanige tegemoetkoming
aan te kloppen. Daarom wil zij nu aan
de genoemde ministers verzoeken, de
noodige stappen te doen, teneinde in art.
2 het cijfer van ruim 6,282,000 mark te
doen veranderen, zoodat het artikel zou
luidenMet den aanleg van het kanaal
wordt niet aangevangen voordat de kos
ten voor aankoop van grond tot een be'
drag van 4,854.967 mark in rechts gel
dleen vorm verzekerd zijn.
O
Generaal Boulanger heeft aan den
minister van oorlog een brief geschreven
onder dagteekening van 3 dezer, waarin
hij zegt dat dringende stappen bij hem
gedaan zijn met betrekking tot de ver
kiezingen in deze maand te houden. Zijn
uitdrukkelijk verlangen is echter, met
het oog op de betrekking die hij ver
vult, en in het bijzonder met het oog
op den tijd dien wij beleven, zich uit
sluitend aan zijne militaire plichten te
wijden, en om dus een einde te maken
aan de manifestatiën, die ten aanzien
van zijn persoon aan den dag gelegd zijn
„Schrei maar niet, Anna, ik heb mijn verstand
weer bij elkaar," bad Karei, „zeg me liever, wat
u scheelt. Misschien kan ik u wel helpen. Wat
drukt u. liefste Anna Zeg het me tochnie
mand heelt u zoo lief als ik."
„Dat weet ik wel, Karei," snikte zij, zich niet
langer kunnende inhouden, „maar ik kan het niet
zeggen ik kan het niet."
„Kom, misschien gaat het welbeproef het
maar eens. Als ge mijne vrouw zijt, dan moogt
ge ook geene geheimen voor mij hebben. En ik
denk, dat dit niet tuter zoo lang zal duren. Als
uw vader ziet, dat ik een goed inkomen heb, dan
zal hij wel ja zeggen."
„Dat doet hij niet," zeide Anna hpslistmet
het hoofd schuddende, „hij staat mij nooit toe bet
huis te verlaten sinds van morgen weet ik ook
waarom. Daarom heeft hfl u ook weggestuurd,
toen hij bemerkte, dat wij elkander beminden. Hij
is bang, dat ik, als ik eens weg ben, kon ver
raden
„Anna Anna Voor den drommel, waar zit
ge nu weêr klonk opeens van de binnenplaats
de stem van den herbergier.
„Om 's hemels wil! dat is vader!" riep Anna
verschrikt. „Ik moet weg vaarwel, tot van
avond Zij snelde heen als eene opgejaagde hin-
en die schijnen herhaald te zullen wor
den, verzoekt hij den minister dezen
brief openbaar te maken, of hem ver
gunning te geven een brief te schrijven
en ter algemeene kennis te brengen,
waarin hij zijne vrienden verzoekt geen
stemmen op hem uit te brengen, aan
gezien hij deze met kan aannemen.
Hoe jeugdig de arbeidsbeurs te
Parijs ook zij, heeft zij toch al woelige
dagen beleefd. In het laatst van e
vorige jaar had eene groep van huis
schilders hare tent opgeslagen in eene
der afdeelingen van de beurs. Het be
stuur der beurs, in vereeniging met de
syndicale Kamer der huisschilders, kwam
hiertegen op en liet de groep aanzeg
gen, dat zij de afdeeling moest ontrui
men. Deze protesteerde, maar zwichtte
voor de overmacht. Een hoop anar
chisten, die altijd op de beurs te vin
den is, onder voorwendsel van werk te
zoeken, ging toen aan liet plunderen van
het materieel. De groep huisschilders
kwam den volgenden dag terug, nam
weer bezit van de afdeeling, schafte zich
materieel aan uit hetgeen in de andere
afdeelingen voorhanden was, en deed
verder alsof er niets gebeurd was.
Sedert is de oorlog blijven bestaan
en zijn de partijen verdeeld in possi-»
de. Karei bleef nog eenige minuten luisterend
staan. Hij hoorde de ruwe scheldende stem van
den herbergier - Anna's zacht gestamelde ver
ontschuldigingen kon hij niet verstaan en in
machtelooze woede balde hij de vuist, en dreigde
er mede in de richting, waar zich naar zijne mee
ning de herbergier moest beviuden.
„Dien ouden schurk zou ik wel eens den nek
willen breken," bromde hij, „als hij maar mets
Anna's vader was."
Intusschen was alles stil geworden, daar Hem-
pel zich weêr in huis had begeven. Karei zette
zijne muts op één oor, stak de handen in zijne
broekzakken, en bleef in gedachten staan.
„Daar moet een einde aan komen, zus of zoo,
zeide hij in zich zeiven, „hier kan ik Anna met
laten. En als de oude ze niet goedschiks over
geeft, dan ruk ik ze met geweld uit zijne ^smeri
ge vuisten, en ga met haar naar Amerika.
In dit vertrouwen op de toekomst, kwam ook
zijn goed humeur weder terug, en begaf hij zich,
een vroolijk liedje fluitende, op weg naar de fa
briek.
VI.
De dag liep ten einde. In de fabriek dreun
den en ratelden nog de hamers en machines, uit
de schoorsteenen stegen de vlammen ten hemel,
