UNCTAD-4
DE VROUW ZELF
Felle kritiek op vloedgolf van
onderzoekingen in W.-Duitsland
„Berufsverbot" weert
„communisten" uit
openbare dienst
f i
I
vrij
uxt
Machtsblok
Parijs
Tussenvoorstel
DOOR
CORN.
VERHOEVEN
Hoofdrol
fiFN PFILINfiFN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN „PEILINGEN PEILINGEm
.EN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGENPEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILING^
ILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILim(
INGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEl
In Nederland is er eigenlijk niemand die iets groots verwacht van het gesprek tussen
rijke en arme landen in de Keniase hoofdstad Nairobi, UNCTAD-4. De naam van deze
conferentie is even onmogelijk als de problemen die er opgelost moeten worden.
UNCTAD-3 (in 1972 in Chili) maakte in ons land heel wat los, maar toen de resultaten van
de conferentie beneden de maat bleven, begonnen apathie en cynisme hier de boventoon
te voeren. UNCTAD Een hoop poeha en stapels papier, meer niet
Het is duidelijk dat het rijke
deel van de wereld niet bereid
is het probleem van de ar
moede in de wereld radicaal
aan te pakken door iets van de
eigen voorrechten prijs te ge
ven.
Toch lijkt er ondanks alles
een beetje beweging te zitten in
de moeizame besprekingen.
Amerika is met voorstellen ge
komen, Frankrijk lanceerde
een plan dat voor de arme lan
den een aantal redelijke din
gen bevat en Nederland stelde
deze week bij monde van mi
nister Lubbers een regeling
voor die bij de vertegenwoor
digers van de derde wereld in
goede aarde viel.
Er is een
kansje dat er bij het sluiten van
de markt (op 28 mei) toch iets
ondertekend gaat worden en
dat is altijd meegenomen als je
van helemaal niets uitgaat.
Vorige week waren de ont
wikkelingen in Nairobi weinig
hoopgevend. Een groep van 77
arme landen bracht een plan
ter tafel, gebaseerd op het
Handvest van Manilla, dat be
oogt de prijzen van grondstof
fen op een aanvaardbaar, vast
niveau te brengen.
De meeste
arme landen leven van de uit
voer van die grondstoffen. Hun
export levert steeds minder op,
terwijl de prijzen van olie en
industriële produkten uit het
westen stijgen.
UNCTAD-secrétaris-genera.
Corea stelde voor grondstof-
fenvoorraden aan te leggen en
een fonds in het leven te roepen
dat de prijzen van de grond
stoffen moet behoeden. Corea
wil een samenhangend pro
gramma, tien grondstoffen in
één pakket, zodat de rijke lan
den niet de kans krijgen die
grondstoffen eruit te pikken
die ze zelf wel interessant vin
den.
Kissinger gaf het standpunt
van het rijkste land van de we
reld, Amerika, weer. Hij is
bang voor een machtsblok van
arme landen, die best eens een
harde politiek kunnen gaan
voeTen als ze dat fonds en die
grondstoffen zelf gaan behe
ren. De stunt van de olielanden
die de kraan dichtdraaiden, is
hij nog niet vergeten. De rege
ling die de derde wereld voor
stelt, zou de vrije markt aan
tasten en dat zint de Amerika
nen niet. Trouwens ook de
Westduitsers zijn daar fel
tegen.
Kissinger stelde voor een in
ternationale grondstoffen-
jnarkt in het leven te roepen,
die de westerse ondernemers
de mogelijkheden moet geven,
flink te investeren in arme lan
den. Dit plan is vooral gericht
op voordelen voor de multina
tionals en legt de uiteindelijke
zeggenschap over de prijzen
van de grondstoffen bij de rijke
landen. Hij wil die grondstof-
fenbank onderbrengen bij de
Wereldbank of het Internatio
nale Monetaire Fonds en
daarin hebben juist de indus
trielanden een overwicht.
Over dat ene pakket wil Kis
singer niet praten, wel is hij
bereid voor bepaalde grond
stoffen afspraken te maken.
Zijn plan verschilt daarmee
hemelsbreed van dat van de
ontwikkelingslanden. En dat
terwijl de arme landen zich erg
gematigd hebben opgesteld. In
hun voorstel wordt nauwelijks
gerept over een eerlijker verde
ling van wat de grondstoffen
opleveren. De arme landen
krijgen 10, hoogstens 20% van
de opbrengst van de grondstof
fen die ze exporteren, terwijl
zeker een derde deel blijft ste
ken in „de handel" (de interna
tionale ondernemingen).
Het is
zelfs zo dat het plan van de
Derde Wereld ook voordelen
inhoudt voor de multinatio
nals.
over te onderhandelen. De
ontwikkelingslanden blijven
bereid tot overleg en eigenlijk
hebben ze geen andere keus. Ze
verkeren niet in de positie met
keiharde eisen op tafel te ko
men. Ze zijn genoodzaakt de
rijke ooms m het westen niet al
te erg tegen de schenen te
schoppen, want hun geld heb
ben ze hard nodig.
Bij sommige arme landen is
een heel klein beetje opti
misme ontstaan, nu Amerika
een kleine stap in hun richting
heeft gedaan. Kissinger heeft
onlangs Afrika „ontdekt" en
uit zijn plan blijkt dat hij vindt
dat de arme landen meer ver
dienen dan ze nu krijgen.
Bovendien heeft de Derde
Wereld nog altijd de zgn.
Noord-Zuid-dialoog achter de
Kissinger deed de Unctad-conferentie aan als afsluiting van
zijn Afrikaanse reis.
Maar het is gebleken dat be
ide partijen zich niet willen
blind staren op dat grote ver
schil in inzicht. Er kwam een
tussenvoorstel van Frankrijk:
geef elke grondstof een eigen
fonds, dat later kan overgaan
in een centraal fonds. Nog
meer in de richting van de
Derde Wereld-wensen, ging
het voorstel van Nederland,
dat net als Zweden, Noorwe
gen en Canada partij heeft ge
kozen voor het arme deel van
de wereld.
Nederland wil één grond-
stoffenpakket (zoals de arme
landen willen), maar stelt'
daarnaast onderhandelingen
voor over andere grondstoffen.
Lubbers wijst de bank van
Kissinger niet af, hij wenst al
leen dat er goed gebruik van
wordt gemaakt, zodat de arme
landen er inderdaad van profi
teren.
Verder stelt Nederland
voorwaarden aan het „wegha
len" van de grondstoffen door
westerse ondernemingen: er
moet technische kennis wor
den overgedragen en er moet
gewerkt worden aan de oplei
ding van personeel in de arme
landen. Tenslotte moeten er
strenge rebels komen, waaraan
de multinationals zich moeten
houden.
Zo is er in ieder geval iets om
hand (ook een gesprek tussen
industrielanden en arme lan
den), dat waarschijnlijk begin
volgend jaar in Parijs wordt
afgesloten. In Parijs valt waar
schijnlijk meer te halen dan op
UNCTAD-4. Aan de „Dialoog"
nemen 8 rijke landen deel en 19
ontwikkelingslanden (waar
onder 8 olieproducerende na
ties). In Parijs wordt vooral ge
sproken over de energiepro
blemen, het was zelfs aanvan
kelijk bedoeld als een gesprek
over de oliecrisis.
Op het gebied van energie
staan de arme landen sterk.
Het westen is in hoge mate van
hen afhankelijk. De rijke lan
den weten dat het mislukken
van UNCTAD tot gevolg heeft
dat de 19 ontwikkelingslanden
zich in Parijs harder gaan op
stellen en heel wat wapens
hebben om de geïndustriali
seerde wereld in het nauw te
drijven.
De rijke landen weten dat ze
iets moeten toegeven om dat te
voorkomen. Het is alleen nog
de vraag hoeveel dat „iets" zal
zijn. En zo zal het westen heel,
heel langzaam gaan inzien dat
er niet iets, maar heel veel moet
worden toegegeven om niet
zelf de schadelijke gevolgen
van zijn eigen koppigheid te
ondervinden.
-
t„.\. .1
wmmm
In deze bovenflat in Nairobi praten vertegenwoordigers van
rijke en arme landen over een billijker regeling voor de prijzen
van grondstoffen.
DIRK VELLENGA
O,
P de televisie was een re
portage van twee tegenoverge
stelde demonstraties: een vóór
en een tegen de legalisatie van.
de arbortus.
Het viel op dat on
der de tegenstanders mannen
en vrouwen de boventoon
voerden, onder de voorstan
ders jonge vrouwen.
Omdat ik
alleen de beelden gezien heb,
kan ik niet nagaan in hoeverre
deze indruk ook gewettigd
werd door de werkelijke de
monstratie. Iedereen weet dat
het niet moeilijk is daarmee al
lerlei foefjes uit te halen.
Als dat niet gebeurd is, als er
dus werkelijk bijna alleen
mannen en oudere vrouwen
aan de anti-demonstratie heb
ben deelgenomen, is dat een
omstandigheid die in de be
schouwingen betrokken moet
worden: die demonstratie im
mers vertegenwoordigt dan
het standpunt van mensen die
in allerlei opzicht gemakkelijk
praten hebben omdat zij niet
lijfelijk bij het probleem be
trokken kunnen worden.
En
minstens één van de deelne
mers, mgr. A.Simonis, was ook
wel zo eerlijk hiervoor oog te
hebben.
Logisch gesproken
doei het overigens weinig af
aan de kracht van een stand
punt, wanneer degene die het
verkondigt, er niet de dupe van
kan worden; b.v. bij protesten
tegen dierenmishandeling is
dat altijd het geval.
Even zwak is eigenlijk de
toevoeging „zelf' aan de eis
van „wij vrouwen eisen" dat de
vrouw moet mogen beslissen
over de eventuele abortus. Die
toevoeging heeft iets van een
misplaatst triomfalisme dat
ook al in het „eisen" klinkt.
Keiharde, maar risicoloze ze
kerheid aan de ene kant, triom
falistische eigenmachtigheid
aan de andere kant maken elke
uitwisseling van gedachten
onmogelijk en verbergen het
kapitale feit dat het hier om
een probleem gaat waarvoor
geen gladde oplossing bestaat.
Wat is trouwens bedoeW„„ i
die toevoeging „zelf'? Gaatk
om de vrouw in tegenstelk',
tot de man die het kind tj I
wekt heeft, over de vrouwi>
tegenstelling tot het ongeiote,.
kind? 1
Het laatste is ontoatt I
schijnlijk, al toont ook ie
tus zich wel degelijk eenpL
in de discussie nl. door os'
stuinig te groeien en aldus voi,
het leven te kiezen. Ik denkit<
met „zelf' iets bedoeld ts al. I
eigenmachtig, zelfstandig05.
afhankelijk van wetten. Indii
zin past het woord zo goed ij.
de ideologieën van emancipc.
tie en bevrijding dat het daar.
door alleen al gaat klinkend: I
een argument. Dat is hetI
lerminst.
Het is ook w.|
kwaardig juist dit woori
zoveel triomfantelijke nsdrtii I
te horen met betrekking fot«, I
situatie waarin een vrouw ii I
allerlei opzichten uitgamj
ken afhankelijk is en geen ht
in eigen buik, maar dupe t
eign vergissingen, eigen si»
vernij, gebonden aan notuv-
lijke processen. Er is naum I
lijks een situatie denfcöac-1
waarin zij minder „zelf r. I
meer deel van een geheelis.S<\
eis van zoveel zelfstandigha:
op een moment van zoveel af I
hankelijkheid doet mij minis
onwillekeurig wat hypocriet!
en dom aan.
Voor mijn geroei I
heeft de vanzelfsprekende,
waarmee blijkbaar door
deze eis als redelijk erve:: I
wordt, iets huiveringwi I
kends, dat herkend zou moew.l
worden in het probleem zeil
(Van onze correspondent)
BONN - In toenemende mate Ia-
ten in West-Europa actiegroepen
en individuen zich bezorgd uit
over de praktijken in West-
Duitsland rond het „Berufsver-
bot". Ook in Nederland halen pro
testen tegen de in 1972 - onder
bondskanselier Willy Brandt - in
gevoerde maatregel de publiciteit.
De maatregel bepaalt dat mensen
die een gevaar voor de grondwette
lijke democratie kunnen beteke
nen, geen functie in openbare
dienst - dus als ambtenaar - mogen
bekleden.
In de volksmond werd dit besluit
„Radikalenerlass" genoemd. Dat een
communist geen belangrijke staat-
spost mag bekleden, is in elke westerse
democratie een vanzelfsprekendheid.
In landen als Italië en Frankrijk, waar
de communisten volgens hun stern-
mental veel meer „recht" zouden heb
ben, is er (nog) geeneen, die in het
staatsapparaat de lakens uitdeelt. In
tegenstelling tot de Duitsers speelt
men het in deze centralistischer gere
geerde landen echter klaar dergelijke
zaken geruisloos te regelen. De op
schudding rond het „Berufsverbot" is
echter ook te wijten aan typisch
Duitse verhoudingen, de bijzondere
mentaliteit van het volk en het nogal
eens gedemonstreerde klassieke ge
brek aan tact.
De „Radikalenerlass" van 1972 was
gebaseerd op het model, dat men in de
stad-staat Hamburg reeds toepaste.
Wegens de gebrekkige formulering
leidde het tot talrijke „Berufsverbo-
te", die zelfs door het constitutionele
gerechtshof als onwettig werden ver
worpen. Zo sprak dit hof het oordeel
uit, dat een lidmaatschap van de
communistische partij alleen niet vol
doende is om aan de trouw aan de
grondwet van de betreffende persoon
te twijfelen.
Ondanks deze uitspraak zijn tal
rijke personen er niet in geslaagd amb
tenaar te worden zonder dat er werke
lijk werd aangetoond, dat zij een ge
vaar voor „de vrije democratische or
dening" vormden. Grote ergernis ont
ketenden vooral talrijke ontslagen, die
met het eigenlijke staatsapparaat als
uitvoerend orgaan niets te maken
hadden. Slachtoffers hiervan werden
onder andere machinisten, kleuter
leidsters, en zelfs een man, die het be
heer voerde over apparaten van een
overheidsinstantie.
Nog meer opzien baarde het, dat ér
ook mensen getroffen werden, die
zelfs absoluuaat geen deel uitmaakten
van een radicale partij. Zo werd in
München een vrouw niet tot rechter
benoemd, omdat zij lid was van een
vereniging, waarin ook communisten
zaten. In Erlangen mocht een jong
SPD-lid (katholiek) geen mavo-leraar
worden, omdat hij vroeger lid was ge
weest van een sociaal-democratische
'studentenbond, die door het Beierse
ministerie van onderwijs al te licht
zinnig als „marxistische strijdgroep"
werd gekwalificeerd.
In het Noordduitse Kiel kreeg een
universiteitsdocent in de oceanografie
zijn congé, omdat hij tegelijk met we
tenschappelijke essays ook marxis
tisch propagandamateriaal aan een
student had gestuurd. In Hamburg
wordt een socioloog als docent ge
weerd, omdat hij wetenschappelijke
werken over de samenwerking van so
cialisten met communisten heeft ge
schreven.
Men kan de lijst nog lang voortzet
ten, maar het „Berufsverbot" vormt
vooral een mikpunt van kritiek, omdat
voor de toepassing ervan ijverig ge
bruik gemaakt wordt van diensten van
de „Verfassungschutz", de BVD van
steeds weer met hun formalisme kwel
len en er daardoor het besef van kwij
traken hoe ze de koe bij de hoorns
moeten pakken. Hij constateert we
liswaar: „Ons van vrijheidsrechten
rijkelijk voorziene staatswezen is zeer
gevoelig en heeft daarom bijzondere
maatregelen voor zijn bescherming
nodig", maar voor het overige staat
ook hij min of meer radeloos.
Zo betwijfelt hijzelf niet alleen of de
vloedgolf van onderzoekingen wel in
een juiste verhouding staat tot de re
sultaten, maar wijst hij bovendien op
de ernstige consequentie: „Daarbij
moet men vooral aan de ernstige psy
chische gevolgen van onderzoekingen
De affaire rond Brandt (links) en Guillaume was een van de aanleidingen voor
de Westduitse wetgever het z.g. „Berufsverbot" in te stellen
de Bondsrepubliek, hoewel het consti
tutionele gerechtshof dat in hetzelfde
vonnis verboden heeft. Het gerechts
hof had namelijk als richtlijn gegeven,
dat de trouw van sollicitanten door de
superieuren tijdens de proefperiode
vastgesteld dient te worden. Het is bo
vendien de mateloosheid, waarmee
hier te werk wordt gegaan, die de ge
moederen verontrust. In dit verband
valthet woord: „Gesinnungsschnüffe-
lei", het snuffelen in de gezindheid
van de burgers.
In ruim twee jaar tijd heeft de West
duitse BVD uit geheime bronnen de
instantie in ruim een half miljoen ge
vallen inlichtingen over de sollicitan
ten verschaft. Zoveel communisten
telt West-Duitsland niet eens en hoe
wel er „slechts" ruim 500 sollicitanten
werden afgewezen, vraagt de uiterst
gematigde professor Theodor Eschen-
burg zich bezorgd af: „Kan de kring
van de te onderzoekenden niet enger
getrokken worden?".
De hoogleraar levert er echter ook
het bewijs voor hoe de Duitsers zich
en de negatieve selectie denken: angst
voor de denunciatie en - als gevolg
hiervan - mensen, die zich drukken.
Daarom wijzen veel mensen van de
jonge generatie, die absoluut geen ex
tremisten zijn, de uitsluitingsprocè-
dure resoluut als inhumaan en anti
democratisch van de hand".
Ook de grote Westduitse radio-
omroep in Keulen, de WDR, toonde
zich zo bezorgd, dat de leiding van een
„klimaat van de intimidatie" sprak en
daarom besloot een week lang het
avondprogramma te wijden aan het
thema „Is de vrijheid nog te redden".
Prof. Eschenburg wees ook nog op
andere negatieve verschijnselen. Zo
merkte hij op, dat het bij de sollicitan
ten bijna uitsluitend om jonge mensen
gaat, voor wie radicaliteit een leef
tijdsverschijnsel is, dat op den duur in
de meeste gevallen verdwijnt. Worden
ze echter het slachtoffer van „Berufs-
verbote" dan radikaliseren zij zich uit
overtuiging en voorgoed, waarbij ook
eenvoudige meelopers geradikaliseerd
worden. Hiervan is weer het gevolg,
dat er grote groepen ontstaan, i:
luidkeels van zich laten horen en it-
ternationale steun zoeken.
De hoogleraar in het staatsrechtbt-
twijfelt ook of „met het oog op de til
rijke camouflage-mogelijkheden" w!|
de werkelijke tegenstander
wordt. In het land lopen inder(te|
talrijke communistische
rond, die zich voordoen als overtuijil
sociaal- of christen-democraten. H<
meest sprekende voorbeeld hiervan:
wel Günter Guillaume, de mandiën
de kanselarij van de toenmalige kansel
lier Willy Brandt als spion van deDD:j
ontmaskerd werd.
Hier ligt echter tevens de oorzaal
van de al te grote ijver, die erop."
extremistenjacht ontplooid wore
Aangezien het gevaar niet mag
den onderschat, dat het land M
linkse woel-arbeid ondermijnd worn,
heerst ér bij velen een zware hyst®|
tegen communisten. Deze wordt*
hierdoor in de hand gewerkt, dat J'
sinds Churchill nog veel zichtbaar»
geworden IJzeren Gordijn dwars®
Duitsland loopt en dit onmiddeli?
nabuurschap met de communi®
verhoogt de angst in aanzienlijK®'|
Als zeer oprecht moet echter ooi*
argument van het eigen verleden g''1
cepteerd worden. De Duitsers bet
het zelf ondervonden hoe derepuW
van Weimar door radicalen van
links als rechts met alle gevolgen
dien ten val gebracht werd. 0»
herhaling te voorkomen zijn zij W I
een - mogelijk te - hoge prijs te 1
len.
Een typisch Duitse eigenschap
verhindert dat het probleem ta^
en humaner wordt aangepakt,1 "I
disciplinaire karakter van het vo
het machtsbewustzijn van t
narij. Een aktueel voorbeeld van I
dreven plichtsbesef, dat tot m I
wellust leidt, is het geval van eer-,
gen die nu secretaris van
rie in Bonn Is. Deze man die
gemeenteraadslid voor de
staat op het punt ontslageni te j
omdat hij op zijn werk de „Inte
nale" fluit. Hij vindt het „a
zo'n pittige melodie". u. tl
Een reële oorzaak van de °P„sr:.a.j
er in het buitenland over het I
verbot" gemaakt wordt, ligt j
lijk in het onzalige deel van he r
verleden. Er is geen land,
pottenkijkers van buiten h -M
Duitsland. De reden l"6"'®;:,.
tendeels gelegen in de echte
heid over de vraag, of de c
bliek wel op haar eenmai
democratische weg blijft.
En waarom voert niemt-
tegen het „Berufsverbot"
waar niemand een functie kj.
betekenis krijgt wanneer
150% communist is. Een m0^]u,
de DDR circulerende mop
dit duidelijker dan een artussen
vraagt wat het verschil is
vrouw en een journalist-
een vrouw eet niet om haar 1
den en een journalist houdt
lijn om te kunnen eten.
Een dierenplaag, zegt
Verlaan, maar toch wordt
het adopteren van zo'n
huisdier nog vrolijk ge
propageerd. Waarom?
Verlaan: „Twee hoofdre
denen: het opheffen van
de eenzaamheid, vooral
bij ouden van dagen en al
leenstaanden en het ver
trouwd maken van de
jeugd met het dier. Huis
dieren kunnen een stuk
gezelligheid brengen,
maar ik geef u toe dat zo'n
huisdier daar vaak hele
maal niet zo gelukkig mee
is. In onze maatschappij is
het houden van huisdie
ren een erg moeilijk pro
bleem geworden".
Vroeger, toen we wat rui
mer woonden, had ook het
huisdier meer bewegings
ruimte en - wat nog belang
rijker was - ook een eigen
functie: de hond als bewaker
van erf en goed, de kat als
n
si
k:
Ié
O
h
De in te planten hartaanjageri
beter, ze worden ook steeds kle
nu ongeveer een ons.
Een omzet van tegen
f 100 miljoen, een winst vl
pakweg f 8 miljoen, maar
directeur heet voor iedere!
gewoon Jozeph. En divide
heeft Medtronic, deze br
Amerikaans geperfectl
beerde business, nog no'
uitgekeerd.
Als je dan hoort, dat zich dit I
lemaal in Kerkrade afspeelt, cL
denk je een wat overmoed!
Plaatselijke toekomstfilosf
egen het lijf te zijn gelopen.
Maar dit soort zaken spelen
a l aag aL Gewoon op een provii
strieterrcin' waar in het
dpi technici het klaar spelen
fn.z<i!er geavanceerde ruimteva;
in een veredelde schoof
neerdoos samen te bundelen tot
om rraö waar genoeg energie ir
iaa» ae'tterblijvend hart zo'i
aig m goede conditie te houc
bednfftr?nt1<: keet dat Amerikaal
streek ,ln 'n Kerkrade nJ
Staten lar' vanuit de VereniJ
dit enne meteen een hoofdrof
maak?n6n\ gaan sPelen- De fabl
'uur -f6 medlsche aPPf
elektrn?^ u elljk Pacemakers: kil
tiartaania 6 meesterwerkjes, diel
'«t 300 000em°P het °genbUk 250|
reld in i J, ensen over de hele 1
den. k ]„,„en ®,n werken overeind hl
bities r een °f meer bal
stroom gr°ede doosjes levJ
Ver«ioeibaareST ^i het hart af' I
Fmnkriik arenlan8- Als er h{l
ment in 7it gHonden isotopen!
Dat spaart !??6' jaar ak het m|
evenzovepi Wat vervangingeri
aanjagerHo ,?peraties «it, want 1
gebracht in wordt in het lichaam!
'iswa;, r dom'" 6Xtra orgaan dus, I
«laar bi in - mensenhanden gemai
a«t loont vfn'ngenieus als een e|
nee«it rij, b hart normaal, I
harthoeft m ker rust- Maar,]
0f het aanT=aar»éénslaS°vertesl|
s'roomstnni 8!r komt er metT
"«tootje tussen. Zonder mat]
